Τραύματα παιδικής ηλικίας: όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν και πλήγωσαν τις παιδικές ψυχές μας, αλλά και όλα αυτά που δεν συνέβησαν ποτέ ενώ θα έπρεπε να συμβούν για να σχηματίσουν παιδικά χαμόγελα.
Τι είναι, λοιπόν, ένα παιδικό τραύμα; “‘Όσα ζήσαμε και όσα δεν ζήσαμε, όλα αυτά που ήταν αρκετά για να μας πληγώσουν ψυχικά, να μας εξουθενώσουν σωματικά και συναισθηματικά”.
Υπάρχουν αμφιλεγόμενες συζητήσεις σχετικά με το ποιες πληγές επουλώνονται πιο εύκολα από άλλες. Άραγε, μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ των τραυματισμένων ψυχών; Για μένα τα πιο δύσκολα παιδικά τραύματα είναι αυτά που απωθήσαμε, αυτά που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα, όλα αυτά που νομίζαμε πως επουλώνονταν την στιγμή που αιμορραγούσαν.
Οι δύσκολες εμπειρίες ποικίλλουν και είναι διαφορετικές για τον καθένα μας: χωρισμός γονέων, απώλεια και θάνατος αγαπημένων προσώπων, παιδική κακοποίηση, σχολικός εκφοβισμός, αλλαγή τόπου κατοικίας. Μπορείς να αξιολογήσεις κάποια από αυτές ως δυσκολότερη όταν όλες μπορούν να οδηγήσουν ένα παιδί και μετέπειτα έναν ενήλικα σε
συναισθήματα θλίψης, θυμού, φόβου, άγχους και απόγνωσης; Δεν υπάρχει σύγκριση τραυμάτων. Το θετικό, όμως είναι πως όλων των ειδών τα τραύματα μπορούν να επουλωθούν. Πρόσεχε! Όχι να ξεχαστούν, αλλά να επουλωθούν, κάνοντας τα κομμάτι της ζωής μας και του εαυτού μας.
Στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία είναι σημαντικό πριν αρχίσουμε να δουλεύουμε με τις πληγές μας να τις συνειδητοποιήσουμε. Είναι μεγάλη έκπληξη για τους θεραπευόμενους η συνάντηση με τις κρυφές πληγές τους, αυτές που δεν είχαν αναγνωρίσει μέχρι τότε.. Άτομα που έρχονται με ένα βασικό αίτημα, εκπλήσσονται και τρομάζουν με την ποσότητα των
βαθύτερων, κρυφών, ασυνείδητων αιτημάτων που γεννιούνται ή που υπήρχαν μέσα τους τόσα χρόνια.
“Γιατί φοβάμαι να δεσμευτώ;” που μπορεί να αλλάξει σε “Πώς θα συγχωρήσω την μητέρα μου για τη μητρική αγκαλιά που μου στέρησε;’”
“Γιατί εξαρτώμαι από τον σύντροφό μου;” που μπορεί να μετατραπεί σε “Οι γονείς μου δεν πίστευαν σε μένα, φοβόντουσαν πως δεν θα τα καταφέρω, πως είμαι ένας αποτυχημένος”.
Και όταν έρχονται στην επιφάνεια, αυτά τα δεύτερα, κρυφά αιτήματα, αυτές οι βαθιές πληγές των θεραπευόμενων, τότε είναι η στιγμή να πάρει το άτομο την ευθύνη της ζωής στα χέρια του.
Να μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, να θυμώσει, να φωνάξει, να κλάψει, να γελάσει, να εκφραστεί. Να βιώσει μέσα από την ψυχοθεραπεία όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχε ξεχάσει να εκφράζει τόσα χρόνια. Είναι σημαντικό, λοιπόν, μετά από την συνειδητοποίηση των τραυμάτων να έρθει η έκφραση, η αποφόρτιση, η συγχώρεση και η αποδοχή. Μη
ξεχνάμε πως στην έκφραση των συναισθημάτων μας σημαντικό ρόλο θα παίξει η επαφή με το σώμα μας. Ποια από όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα σωματοποιούσαμε τόσα χρόνια; Πώς εξέφραζε το σώμα μας όλα αυτά που ήταν ανυπόφορα για την ψυχή μας;
Αποδέχομαι όλα αυτά που έζησα, αποδέχομαι όλους τους ανθρώπους που είχα κοντά μου, όλους αυτούς που με πλήγωσαν, αλλά και όλους αυτούς που ξέχασαν να με κάνουν να χαμογελάσω. Αποδέχομαι τα τραύματα μου σημαίνει πως τα επουλώνω, σημαίνει πως παίρνω την ευθύνη της ενήλικης ζωής μου στα χέρια μου.
Το να συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε μία δυστυχισμένη ζωή λόγω των επίπονων τραυμάτων μας, απελευθερώνει, κινητοποιεί, ωριμάζει ακόμα περισσότερο των ενήλικο εαυτό μας.
Ας μη ξεχνάμε πως ήρθε η ώρα το πληγωμένο παιδί μέσα μας να χαμογελάσει…
Τα τραύματα επουλώνονται μονάχα από την στιγμή που αποφασίσουμε να ασχοληθούμε μ’ αυτά πραγματικά.
