Όταν θύματα της βίας και της επιθετικότητας είναι τα πιο αθώα πλάσματα της ανθρωπότητας, τα παιδιά, τότε όχι μόνο μία ημέρα, αλλά κάθε μέρα του χρόνου πρέπει να αγωνιζόμαστε για την προστασία τους.
Το 1983 αποφασίστηκε να καθιερωθεί η 4η Ιουνίου ως Διεθνής Ημέρα Κατά της Επιθετικότητας Εναντίον Των Παιδιών, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Αφορμή στάθηκε η επιθετική και βίαιη συμπεριφορά του ισραηλινού κράτους εναντίον παιδιών παλαιστινιακής καταγωγής.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά…
Τέσσερις δεκαετίες μετά οι αριθμοί δεν τιμούν το ισχυρό είδος του πλανήτη… Μόνο την τελευταία εικοσαετία σκοτώθηκαν περισσότερα από 2 εκατομμύρια παιδιά σε πολεμικές συγκρούσεις. Επιπλέον, 20 εκατομμύρια παιδιά αναγκάστηκαν να ζήσουν σε στρατόπεδα περίθαλψης προσφύγων. Η βία όμως βρίσκει έδαφος και μέσα στις οικογένειες: Περισσότερα από 80.000 παιδιά πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας κάθε χρόνο στην Καραϊβική και τη Νότια Αμερική. Στη χώρα μας η εικόνα δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική, αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα το 2019 άγγιξε το 35%. Μάλιστα, ένα στα πέντε παιδιά πέφτει θύμα σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης.
Από τη σκοπιά της παιδαγωγού
«Τα περισσότερα παιδιά – θύματα συνήθως αποσύρονται και κλαίνε ή θυμώνουν», μας είπε η ειδική παιδαγωγός και καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης Γεωργία Δονούκη, ενώ πρόσθεσε ότι «παρατηρούμε πως τα περισσότερα παιδιά δεν αντιδρούν και συχνά δεν αμύνονται σε μια εκφοβιστική ή επιθετική συμπεριφορά».
Η ψυχολογία του παιδιού – θύματος
Η Ίρις Κρέμερ, συμβουλευτική ψυχολόγος μας μίλησε για τη συμπεριφορά που εκδηλώνει συνήθως αλλά και για το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε ένα παιδί – θύμα. «Ένα παιδί που φέρει τραύμα εκδηλώνει επιθετικότητα ή απόσυρση. Δύο διαφορετικοί πόλοι που κινείται η διάθεση αυτών των παιδιών ανάλογα με τον χαρακτήρα τους». Η κα Κρέμερ επεσήμανε ότι «η προσέγγιση οφείλει να είναι πολύ σταδιακή και σε απόλυτη συνάρτηση με τους ρυθμούς του παιδιού. Το παιδί θα αποφασίσει τον χώρο που θα δώσει στον άλλο για να το προσεγγίσει και πρέπει να το σεβόμαστε απόλυτα». Στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τι κρύβει μέσα του ένα παιδί που έχει πέσει θύμα βίαιης συμπεριφοράς η κα Κρέμερ δήλωσε ότι «το παιχνίδι και η ζωγραφική είναι τρόποι για να ανακαλύψουμε αυτά που κρύβει μέσα του, καθώς μέσα από αυτά θα εκφραστεί και θα αναπαραστήσει τα τραυματικά του βιώματα». Υπάρχουν άραγε κάποια… μαγικά κλειδιά που θα μας βοηθήσουν να ξεκλειδώσουμε μια τραυματισμένη ψυχή; Εδώ, η απάντηση είναι αισιόδοξη και ενθαρρυντική, καθώς «η απέραντη αγάπη, η αποδοχή, η ελευθερία, η ασφάλεια, η σταθερότητα, η συνέπεια, η αποδοχή και ο χρόνος είναι τα βασικά χαρακτηριστικά για να ξεκλειδώσουμε την παιδική ψυχή και να της δώσουμε ένα νέο ενήλικο μοντέλο-φροντιστή να εμπιστευτεί».
