Τι ωραίο να διαβάζεις βιβλία που σε ταξιδεύουν στον χρόνο… Σε “Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ”… Ο Γιάννης Ηλίδης δημιούργησε ένα βιβλίο-ταξίδι στην Αθήνα του 20ου αιώνα, με αυθεντικές μαρτυρίες και φωτογραφικά ντοκουμέντα από τις μαγικές δεκαετίες 60s – 70s – 80s. Μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις –που είναι πέρα για πέρα αληθινές– ξεπετάγεται ολοζώντανη η ιστορία των δύσκολων χρόνων της συναρπαστικής δεκαετίας του ʼ60, αλλά και του ʼ50 και του ʼ70 και ʼ80. Διαβάζουμε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ιστορίες από μια εποχή γεμάτη αγκάθια, σε μια χώρα μαγική. Ιστορίες από την καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας, από το σχολείο, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τους δίσκους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση…
Ο τίτλος και μόνο του τελευταίου σας βιβλίου είναι αρκετός για να μας κάνει να θέλουμε να το διαβάσουμε! Τι σας ώθησε να το γράψετε; Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις και ποια τα συναισθήματά σας γι’ αυτό όταν αρχίσατε να το δημιουργείτε;
Η ιδέα του βιβλίου άλλα και το όλο στήσιμό του ξεκίνησε σε μια συνάντηση για καφέ ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2020 στον κήπο του Μουσείου, με την εφηβική μου φίλη και γνωστή ποιήτρια σήμερα, την Τζένη Μαστοράκη.
Έδειξα να θυμάμαι τα πάντα, τεκμηριωμένα και με ημερομηνίες, από εκείνα τα δύσκολα γεμάτα αγκάθια αλλά μαγικά χρόνια του ’60. Λίγο πιο πριν αλλά και μετά. Και τότε η Τζένη μου λέει.. κάθισε και γράψε όλες αυτές τις προσωπικές σου μαρτυρίες σε ένα βιβλίο. Θα
έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Και όχι τόσο για τους ανθρώπους της γενιάς μας αλλά για τους νεότερους. Για εκείνους που ψάχνουν -και δεν είναι λίγοι- να μάθουν τι έγινε, τι σκέπτονταν οι άνθρωποι, πως διασκέδαζαν, πόσο διαφορετικά συμπεριφέρονταν εκείνα τα μαγικά χρόνια.
Κάπως έτσι πρόχειρα, ξεκίνησε όλο το εγχείρημα. Βοηθούντος και του εγκλεισμού με την πανδημία, ξεκίνησα να καταγράφω τις προσωπικές μου μαρτυρίες. Υπάρχουν πολλές σημαντικές ιστορίες και λεπτομέρειες μέσα στο βιβλίο πέρα για πέρα αληθινές. Τις είχα όλες στο μυαλό μου, ναι μεν, αλλά έπρεπε να διπλοτσεκαριστούν. Σχεδόν δυο χρόνια διήρκεσε αυτή η διαδικασία.
Η δημιουργία ενός βιβλίου είναι ένα ταξίδι με πολλούς σταθμούς. Σε ποιους θα
ξαναγυρίζατε; Ποιος είναι ο αγαπημένος σας;
Θα ήθελα να ξαναγύριζα στα χρόνια του ’60. Μου άρεσαν αλλά δεν τα νοσταλγώ. Η νοσταλγία είναι γένους θηλυκού. Ο νοσταλγός έχει μαζί της, μια σχέση λατρείας και υποταγής. Η νοσταλγία έχει γεύση, αλλά είναι πάντοτε φευγάτη. Σαν τη γεύση του καλού γλυκού που φάγαμε. Σαν τον πρώτο χορό που χορέψαμε. Σαν το πρώτο «άτεχνο» φιλί που δώσαμε ή πήραμε.
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε το βιβλίο σας και τι σας είπε;
Η ίδια η Τζένη Μαστοράκη. Το βιβλίο δεν ήταν ακόμα ολοκληρωμένο (μου έκανε κάποιες παρατηρήσεις βέβαια) και είπε… συνέχισε, μου αρέσει, βάλε και άλλα θέματα, διαβάζω και δεν θέλω να τελειώσει…
Τι αγαπάτε περισσότερο στην Αθήνα τώρα; Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι, αυτό θα
ήταν…
Θα έλεγα οι πολυάριθμοι πεζόδρομοι του ιστορικού κέντρου. Εκείνα τα χρόνια όλοι οι δρόμοι του ιστορικού κέντρου της Αθήνας είχαν μια ιδιαίτερη ζωή, κίνηση και δράση. Έβγαζαν όμως και κάποια αίσθηση έντονης μιζέριας.
Τα τελευταία χρόνια με τα πολλά καφέ και μπαρ και ξενοδοχεία (κάθε μορφής και μεγέθους) που έχουν ανοίξει, δείχνει ότι κάτι καλύτερο πάει να γίνει. Αν υπήρχαν βέβαια και τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα που γκρεμιστήκαν, τότε η Αθήνα θα ήταν πολύ πιο όμορφη.
Τι που νοσταλγείτε περισσότερο από τα «καλύτερά σας χρόνια» είναι…
Ποια καλύτερα χρόνια; Μα, σίγουρα, δεν ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας! Όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία τα χρόνια που θα έρχονταν. Μακάρι όμως να ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας!
