Good morning SayYessers!
Πόσα έχουν ακουστεί τις τελευταίες μέρες με αφορμή την δολοφονία της Γαρυφαλλιάς μας. Και λέω μας, γιατί αυτό το κορίτσι που δολοφονήθηκε από τον σύντροφο της είναι η κόρη, η αδελφή, η φίλη, η σύντροφος μας.
Είναι μία γυναίκα που στα 26 της χρόνια όλο χαρά και όνειρα ξεκίνησε για διακοπές με τον αγαπημένο της και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Πολλά post έχουν αναρτηθεί όλο αυτό το διάστημα στα social media, μιας και η λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες όλο και μεγαλώνει και εγώ θα ήθελα να σταθώ στα εξής επαναλαμβανόμενα mottos… mother educate your son, “μανούλες” μη μεγαλώνετε τέρατα, “τι λάθος έκανε αυτή η μάνα και βγήκε το παιδί δολοφόνος”.
Αν αφήσω στην άκρη την τραγικότητα αυτών των γεγονότων θα ήθελα να ρωτήσω το εξής, συγνώμη ρε παιδιά μπαμπάδες δεν υπάρχουν; Τα αγόρια συνήθως δεν έχουν ως πρότυπο τον πατέρα τους ; Γιατί σε κάθε τραγωδία φορτώνουμε τη μάνα με τύψεις, που προφανώς της αναλογούν ως ένα βαθμό, αλλά θα έπρεπε να μοιράζεται κιόλας αφού το παιδί δεν το έκανε μόνη της και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν το μεγάλωσε μόνη της;
Θα μπορούσα να κατηγορήσω αυτές τις μητέρες μόνο αν ανέχονταν βίαιες συμπεριφορές από τους συζύγους τους, οπότε και τα παιδιά τους μεγάλωσαν με τέτοια βιώματα. Αν δεν ήταν αρκετά δυνατές ή έτοιμες να φύγουν από τον κακοποιητή σύντροφο τους και έτσι έδωσαν το κακό παράδειγμα στο βλαστάρι τους για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι “άντρες”.
Όμως ξέρετε κάτι; Δεν παίζει ρόλο μόνο η οικογένεια και αυτό σας το λέω με το χέρι στην καρδιά. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μεγάλωσαν με τόση στοργή, αγάπη και κατανόηση που νομίζεις ότι η ζωή τους ήταν trailer από το μικρό σπίτι στο λιβάδι και εξελίχθηκαν ως κακοποιητικοί νάρκισσοι ικανοί για όλα.
Όμως έχω γνωρίσει και αυτούς τους άλλους, που μεγάλωσαν στο περιθώριο και στις σκιές, έμπλεξαν με κακές παρέες από πολύ μικροί και επιβίωσαν, ο πατέρας τους έδερνε τη μάνα τους μπροστά τους από όταν ήταν μωρά, η μάνα με τη σειρά της ξεσπούσε και έδειχνε τη δύναμη της επάνω τους, αφού δεν την έπαιρνε να εναντιωθεί στον τιμωρό της, και όμως αυτά τα παιδιά σιχάθηκαν τη βία, έτρεξαν όσο πιο μακριά μπορούσαν και όλη αυτή την όργή την έκαναν ευαισθησία και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο.
Δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Είναι πολύ εύκολο όταν είμαστε έξω από το χορό να κρίνουμε και να κατακρίνουμε οικογένειες και ανθρώπους. Οι μητέρες και οι πατεράδες δεν πρέπει να εκπαιδεύουν μόνο τους γιους τους ή μόνο τις κόρες τους, πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά τους ανεξαρτήτως φύλου, να μαθαίνουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούν για τη ζωή τους, διακριτικά, όχι για να επέμβουν αλλά για να προλάβουν, να συμβουλέψουν.
Και οι γονείς ξέρουν.
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που πραγματικά πέφτουν από τα σύννεφα. Όσοι έχουμε παιδιά βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα σκοτεινά τους σημεία. Όσο είναι μικρά ας τα βοηθήσουμε να έρθουν στη φωτεινή πλευρά της ζωής με πολλή υπομονή και πολλή αγάπη. Αν όμως τα παιδιά μας μεγάλωσαν και τρομάζουν ακόμα και εμάς με τη συμπεριφορά τους ήρθε η ώρα για σκληρές αποφάσεις. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για να γλιτώσουμε τους ίδιους αλλά και όσους είναι στη ζωή τους, προφανώς πλέον με τη συμβολή ειδικού. Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια, αυτό δεν μας κάνει ανίκανους γονείς αλλά ανθρώπους με ενσυναίσθηση που όσο και να μας πληγώνει πρέπει να προλάβουμε και να ξεριζώσουμε το κακό από τη ρίζα του.
Και ίσως λέω ίσως, αν κάνουμε το χρέος μας ως γονείς να γλιτώσουμε και άλλες Γαρυφαλλιές και Καρολάιν…
