Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Υπάρχει μια φράση που δεν λέγεται εύκολα χωρίς να σε πικράνει:
Θα συγχαρούν κάποιον που κάνει το ίδιο με σένα, αλλά όχι εσένα, επειδή είσαι εσύ.
Και να σου πω κάτι; Ναι είναι σκληρό. Ναι είναι άδικο. Όμως είναι και η αλήθεια.
Γιατί εσύ μπορεί να παλεύεις, να σκίζεσαι, να ιδρώνεις για να φτιάξεις κάτι δικό σου – κι ο άλλος, που έκανε το ίδιο πράγμα (ή και λιγότερο), να ακούει μπράβο, να τον εκθειάζουν, να του λένε «πωωω τι ωραίο αυτό που σκέφτηκες!»
Κι εσύ; Εσύ να κάθεσαι να βλέπεις από μακριά, με ένα κόμπο στο λαιμό και μια απορία:
«Γιατί όχι εγώ;»
Ξέρεις γιατί; Για άπειρους λόγους!
Γιατί είσαι εσύ.
Γιατί σε ξέρουν. Ίσως και από την καλή και από την ανάποδη.
Γιατί δεν σε φαντάζονταν έτσι.
Γιατί δεν σε “βλέπουν” πια.
Γιατί δεν τους είσαι πλέον χρήσιμος.
Γιατί όσο πιο πολύ εξελίσσεσαι, τόσο πιο πολύ αλλάζεις τον ρόλο που είχαν στο κεφάλι τους για σένα.
Κι αυτό τους δυσκολεύει. Τους ξεβολεύει.
Όμως άκου με: μην κοντύνεις τον εαυτό σου για να χωρέσεις σε βλέμματα που δεν μεγαλώνουν.
Μην ψάχνεις το χειροκρότημα από ανθρώπους που είναι απασχολημένοι να χειροκροτούν τους άλλους, όχι επειδή είναι καλύτεροι… αλλά επειδή δεν είσαι εσύ.
Όχι γιατί σε μισούν. Αλλά γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν το ότι λάμπεις.
Μην τρέχεις να αποδείξεις.
Μην κουράζεσαι να εξηγήσεις.
Δεν χρωστάς απολογισμό για τη δύναμή σου.
Αυτοί που δεν σε χειροκροτούν τώρα… θα σε “γλείφουν” αργότερα. Έτσι είναι η ζωή.
Κι εσύ θα χαμογελάς, γιατί εσύ σε πίστεψες όταν αυτοί έκαναν scroll.
Tip of the Day: Προχώρα κι ας μην σου λένε μπράβο. Το μπράβο που μετράει είναι εκείνο που λες εσύ στον εαυτό σου όταν όλοι έχουν φύγει κι εσύ συνεχίζεις.
Και όταν επιστρέψουν εσύ να χαμογελάς. Όχι γιατί σε θυμήθηκαν. Αλλά γιατί εσύ δεν ξέχασες ποιος είσαι.
Δεν θα σε χειροκροτήσουν όλοι.
Δεν θα σε αναγνωρίσουν όλοι.
Αλλά ευτυχώς, η αξία σου δεν είναι δημοψήφισμα.
Και την επόμενη φορά που θα σε προσπεράσουν με ένα ξερό “καλά, μωρέ, σιγά τι έκανε και αυτός;”
…θυμήσου: Εσύ δεν ήρθες για να πάρεις έγκριση. Ήρθες για να αφήσεις αποτύπωμα.
Φτιάξε καφέ, λοιπόν. Και σήκωσε το φρύδι. Γιατί δεν είσαι “ένας από τους πολλούς”.
Είσαι αυτός που κάνουν πως δεν βλέπουν… γιατί ξέρουν πολύ καλά ποιος είσαι.
Και απλά σε φοβούνται…
