Καλημέρα SayYesser!!!
Το «δεν παίρνω θέση» ακούγεται συχνά σαν απόδειξη ουδετερότητας. Σαν ένδειξη ανωτερότητας. Σαν να είσαι πάνω από τα πράγματα. Όμως, τις περισσότερες φορές, αυτό το δεν παίρνω θέση, μεταφράζεται σε παίρνω πολύ συγκεκριμένη θέση— δίπλα στον δυνατό, στον ασφαλή, στον βολικό. Και πολύ μακριά από εκείνον που πληγώνεται.
Δεν παίρνω θέση, όταν η φίλη μου πέφτει θύμα σεξισμού — γιατί «δεν ήμουν εκεί, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε».
Δεν παίρνω θέση, όταν ένας συνάδελφος εξευτελίζεται στη δουλειά — γιατί «δεν είναι δική μου υπόθεση».
Δεν παίρνω θέση, όταν μια κοπέλα κακοποιείται στο διαμέρισμα δίπλα — γιατί «δεν μπλέκομαι».
Δεν παίρνω θέση, όταν μια κοινωνική ομάδα διεκδικεί τα αυτονόητα — γιατί «δεν θέλω να κάνω πολιτική».
Και κάπως έτσι, σιγά-σιγά, αυτό το «δεν παίρνω θέση» γίνεται ένας ήσυχος συνεπιβάτης της αδικίας. Γίνεται η σιωπή που επιτρέπει στην καταπίεση να συνεχίζεται. Γίνεται το σκοτάδι που κάνει το θύμα να αισθάνεται μόνο. Και γίνεται τελικά το άλλοθι του κόσμου που κοιτάει από την κλειδαρότρυπα αλλά ποτέ δεν ανοίγει την πόρτα.
Όχι. Δεν χρειάζεται να σηκώσεις πανό. Αλλά η θέση σου αργά ή γρήγορα θα σε βρει. Γιατί τελικά, το «δεν παίρνω θέση» δεν είναι ουδετερότητα. Είναι σαν να κάθεσαι σε έναν θρόνο φτιαγμένο από αποστάσεις, υπεκφυγές και φόβο. Και ο θρόνος αυτός, όσο άνετος κι αν δείχνει, είναι φτιαγμένος για να κοιτάς από μακριά — ποτέ για να βοηθάς. Αν δεν διαλέξεις πλευρά, κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι στέκεσαι ήδη στη λάθος.
Tip of the Day: Μερικές φορές, το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να πεις: «Αυτό δεν είναι σωστό», γιατί η ουδετερότητα σε καταστάσεις αδικίας σημαίνει ότι έχεις επιλέξει την πλευρά του καταπιεστή.
Άντε και καλό μας σαββατοκύριακο!
