Καλημέρα SayYesser!!!
Κάποιοι ερωτεύονται, απλά δεν είναι μαζί.
Και όχι, δεν είναι ταινία. Δεν είναι ρομαντικό. Δεν είναι «θα ξαναβρεθούμε όταν έρθει η ώρα». Είναι απλώς η πραγματικότητα – η δική τους, η δική μας, αυτή που δεν γράφεται με happy end.
Έχεις υπάρξει ποτέ εκεί; Να κοιτάς κάποιον και να ξέρεις – να νιώθεις μέχρι το κόκαλο – ότι τον αγαπάς. Χωρίς υποσημειώσεις. Χωρίς ίσως. Απλά, καθαρά, απόλυτα. Και όμως, να μην μπορείτε να είστε μαζί. Όχι επειδή δε θέλετε. Αλλά επειδή κάτι, κάπου, κάποτε – δεν λειτούργησε. Ή δεν τόλμησε.
Μπορεί να ήταν λάθος timing. Μπορεί να ήταν λάθος άνθρωποι σε λάθος φάση. Μπορεί να ήταν η απόσταση, οι φόβοι, οι εκκρεμότητες που δεν έκλεισαν ποτέ.
Μπορεί και να ήταν ο σωστός άνθρωπος… απλά για μια λάθος ζωή.
Κι όμως, αυτή η αγάπη υπάρχει. Επιμένει. Κουμπώνει στις πιο μοναχικές νύχτες. Ζει στα βλέμματα που αποφεύγονται, στα μηνύματα που δεν στέλνονται, στα τραγούδια που δεν ακούμε πια.
Μερικές φορές, το πιο αληθινό «μαζί» είναι αυτό που δεν έζησες ποτέ.
Και σε ποιον λες αυτή την ιστορία; Σε ποιον εξηγείς πως αγαπάς κάποιον που δεν είναι δίπλα σου; Ποιος καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται να σε επιλέξει ο άλλος για να τον κουβαλάς μαζί σου για πάντα;
Κάποιοι ερωτεύονται απλά δεν είναι μαζί. Κι αυτό, SayYesser μου, πονάει. Αλλά είναι και η απόδειξη ότι η αγάπη δεν χρειάζεται ιδανικές συνθήκες για να υπάρξει. Μόνο καρδιά.
Tip of the Day: Αν σε κάποιον έλεγες “είσαι το σπίτι μου”, “είσαι το λιμάνι μου”, “είσαι τα πάντα μου” και τώρα δεν είναι ούτε διεύθυνση στις επαφές σου… πάρε μια ανάσα. Δεν είναι αποτυχία να αγαπήσεις. Είναι θάρρος.
