Καλημέρα SayYesser!!!
Σήμερα δεν ήρθα να σου πω να ξεκουραστείς. Ήρθα να σου πω να ξεχωρίσεις πώς κουράστηκες. Γιατί —άκου με λίγο— η κάθε κούραση είναι διαφορετική και σίγουρα δεν έχει πάντα το ίδιο γιατρικό.
Υπάρχει η πρώτη. Η κλασική. Η “δεν νιώθω τα πόδια μου”, η “κουτουλάω το κεφάλι μου από τη νύστα”, η “δεν βλέπω μπροστά μου”. Αυτή που έχει ένα και μοναδικό φάρμακο: ύπνο. Όσο πιο βαθύ, τόσο πιο λυτρωτικός. Κλείνεις μάτια, κλείνεις κινητό, κλείνεις και τον κόσμο για λίγες ώρες. Και, ναι, το πρωί είσαι λίγο πιο άνθρωπος.
Και υπάρχει κι εκείνη η άλλη. Η ύπουλη. Η κούραση του “έχω όλα μου τα όργανα στη θέση τους αλλά κάτι μέσα μου γέρνει”. Δεν έχει σακούλες κάτω από τα μάτια — έχει βάρος στο στήθος. Δεν φεύγει με ύπνο — φεύγει με ηρεμία. Με σιωπή. Με έναν περίπατο χωρίς ειδοποιήσεις. Με μια φωνή λιγότερη να σου ζητάει κάτι. Με έναν άνθρωπο που δεν σε κρίνει, απλώς κάθεται δίπλα σου χωρίς να μιλάτε.
Είναι η κούραση που μαζεύεται όταν πιέζεις τον εαυτό σου να είναι “ok” ενώ δεν είναι. Που συσσωρεύεται στα “ναι” που είπες ενώ ήθελες να πεις “όχι”. Που φουσκώνει σε κάθε υποχρέωση, σε κάθε χαμόγελο που έβαλες με το ζόρι.
Και κάπου εκεί, νομίζεις ότι θες ύπνο. Αλλά ξυπνάς και νιώθεις ακόμα βαριά. Γιατί αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι να κοιμηθείς. Είναι να σε αφήσουν λίγο ήσυχο.
Αν σήμερα νιώθεις κουρασμένος και δεν ξέρεις γιατί, ψάξε το λίγο βαθύτερα. Μήπως δεν είναι το σώμα σου; Μήπως είναι η ψυχή σου που φωνάζει “δώσε μου λίγο χώρο να αναπνεύσω”;
Φτιάξε καφέ, SayYesser.
Και κάνε σήμερα αυτό που έχεις καιρό να κάνεις: άσε τον κόσμο στην απ’ έξω και μπες λίγο μέσα σου. Δεν είναι εγωισμός, είναι θεραπεία.
Tip of the Day: Πριν πεις “είμαι κουρασμένος”, ρώτα τον εαυτό σου: θέλω ύπνο ή απλώς θέλω να μη με ψάχνει κανείς για λίγο; Γιατί δεν είμαστε μόνο ό,τι κάνουμε. Είμαστε κι ό,τι αντέχουμε σιωπηλά. Άντε και καλό μας -ξεκούραστο, σαββατοκύριακο!
