Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Ξέρεις ποιο είναι το πιο παράξενο με κάποιες φιλίες; Δεν τελειώνουν με καβγά, δεν σβήνουν με δράμα. Απλώς… ξεφτίζουν. Σαν μπλουζάκι που κάποτε φορούσες κάθε μέρα και ξαφνικά το ανακαλύπτεις ξεχασμένο στο κάτω συρτάρι. Σαν τραγούδι που κάποτε ήξερες απέξω κι ανακατωτά και τώρα δεν θυμάσαι καν τους στίχους. Ήταν κάποτε άνθρωποι στη ζωή μας που ήμασταν αχώριστοι, κολλητοί, “αδέρφια”, και τώρα… δεν είμαστε καν στις επαφές του κινητού. Δεν έγινε κάτι. Απλώς δεν είμαστε πια «εκείνοι». Και να σου πω;
Μου λείπεις όπως σε γνώρισα. Όχι όπως σε ξέρω τώρα. Ή, πιο σωστά, όπως δεν σε ξέρω πια.
Μου λείπει εκείνη η εκδοχή σου που γελούσε δυνατά, που μου έστελνε memes στις 2 το βράδυ, που ήξερε πότε δεν είμαι καλά χωρίς να το πω. Μου λείπει η συνεννόηση χωρίς λέξεις, τα “πάμε για καφέ” που κρατούσαν ώρες και τα “μην ανησυχείς, σε έχω εγώ”. Ήμασταν παρόντες ο ένας για τον άλλον. Μέχρι που δεν ήμασταν πια.
Δεν κατηγορώ κανέναν. Μπορεί απλώς να αλλάξαμε, να μεγαλώσαμε αλλιώς, να χαθήκαμε μέσα στις νέες μας ζωές. Κάποιες σχέσεις δεν αντέχουν τη σκόνη του χρόνου, κι ας ήταν κάποτε ό,τι πιο φωτεινό είχαμε.
Αλλά ξέρεις τι δεν ξεθωριάζει; Η ευγνωμοσύνη. Για τις στιγμές, τα γέλια, τα στηρίγματα. Για όλα όσα ήμασταν — και για το γεγονός ότι ήμασταν. Δεν ήμασταν για πάντα. Ήμασταν, όμως, αληθινά. Και αυτό μου φτάνει.
Tip of the day: Μη νιώθεις ενοχές για τις φιλίες που δεν κράτησαν. Κάποιες είναι δώρα στιγμής, όχι διάρκειας. Εξάλλου μερικές φορές δεν μας λείπει ο άνθρωπος. Μας λείπει η ιδέα που είχαμε γι’ αυτόν.
Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που σου ήρθε στο μυαλό;
Στείλε του ένα μήνυμα. Ένα απλό «Γεια σου, τι κάνεις; Σε σκέφτηκα σήμερα».
Ίσως να είναι η αρχή για κάτι όμορφο. Ή απλώς ένα μικρό φως στη μέρα κάποιου. Και στις δύο περιπτώσεις, θα έχει αξία.
