Κάποιοι το λένε τέχνη. Άλλοι το λένε αντίδραση. Μερικοί το λένε λάθος της νιότης και λίγοι τολμούν να το πουν… απελευθέρωση. Η αλήθεια είναι πως τα tattoos δεν είναι απλώς σχέδια πάνω στο δέρμα. Είναι ιστορίες που δεν χωρούσαν στα λόγια και επέλεξαν να γραφτούν με μελάνι.
Στην πραγματικότητα κανένα tattoo δεν είναι πραγματικά επιφανειακό. Πίσω από κάθε λουλούδι, φράση, σύμβολο ή πρόσωπο, υπάρχει ένα “θέλω να θυμάμαι”, ένα “δεν ξεχνώ”, ένα “ήμουν εδώ”.
Και όχι, δεν χρειάζεται κάθε tattoo να έχει «νόημα». Μερικές φορές, απλώς σου άρεσε. Απλώς τόλμησες. Απλώς είπες ναι στο σώμα σου και το έκανες καμβά.
Τατουάζ και προκατάληψη
Δεν είναι πολύ παλιά η εποχή που οι άνθρωποι με tattoo θεωρούνταν «περιθώριο», «επικίνδυνοι» ή απλώς… «ανεύθυνοι». Οι πιο παλιοί ακόμα μπορεί να σου πουν «μα καλά, τι θα κάνεις όταν γεράσεις;». Κι εσύ να σκέφτεσαι: Θα γεράσω με το παρελθόν μου στο μπράτσο. Κι αυτό είναι υπέροχο.
Σήμερα όμως, τα τατουάζ έχουν μπει παντού. Στα σώματα, στα catwalks, στα γραφεία, στις εκστρατείες ελευθερίας. Κάθε tattoo artist είναι ένας μικρός θεός της γραμμής και της σκιάς. Και κάθε πελάτης του, ένας άνθρωπος που είχε κάτι να πει — και διάλεξε να το δείξει.
Το τατουάζ ως μνήμη και θεραπεία
Πολλοί κάνουν τατουάζ για να κρατήσουν κάτι που έχασαν. Έναν άνθρωπο. Μια μάχη που νίκησαν. Μια μάχη που έδωσαν. Ένα tattoo γίνεται σημάδι που δεν πονάει πια — ή τουλάχιστον, όχι όπως παλιά. Γίνεται μια αγκαλιά από μελάνι. Μια υπενθύμιση. Ένα «θυμήσου ποιος είσαι».
Κι άλλοι; Απλώς διαλέγουν να ζωγραφίσουν το δέρμα τους όπως θα ζωγράφιζαν έναν τοίχο, ένα τετράδιο, ένα βλέμμα. Γιατί όχι;
Ό,τι κι αν γράφει το δικό σου δέρμα…
…σήμερα είναι η μέρα του. Πες του χρόνια πολλά. Ή απλώς σήκωσε το μανίκι σου και θυμήσου: έκανες κάτι που ήθελες, όταν το ήθελες. Κι αυτό, λέγεται ελευθερία.
***Αν σκέφτεσαι να κάνεις το πρώτο σου tattoo, κάνε πρώτα ένα ερώτημα στον εαυτό σου: Θα το αγαπούσα ακόμα κι αν κανείς δεν το έβλεπε; Αν η απάντηση είναι “ναι”, έχεις ήδη βρει το σωστό σχέδιο.
