Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Ξέρεις τι μαθαίνουμε μεγαλώνοντας; Ότι ο κόσμος δε λειτουργεί όπως στις ταινίες. Ότι δεν υπάρχει μουσικό χαλί όταν λυγίζεις, δεν υπάρχει σκηνή κορύφωσης που κάποιος έρχεται τρέχοντας να σε σώσει. Δεν υπάρχει καν «κάποιος». Υπάρχεις εσύ.
Αυτό είναι το σοκ. Ότι περιμέναμε. Από φίλους, από συντρόφους, από γονείς, από την ίδια τη ζωή. Να μας πιάσουν όταν πέφτουμε. Να δουν πίσω απ’ το “είμαι καλά”. Να μας νιώσουν χωρίς να τους πούμε.
Αλλά ξέρεις τι γίνεται;
Δεν έρχεται κανείς.
Όχι γιατί δε σε αγαπούν. Όχι γιατί δε νοιάζονται. Αλλά γιατί δεν μπορούν να νιώσουν για σένα, να ζήσουν για σένα, να παλέψουν για σένα.
Αυτό είναι δική σου αποστολή.
Και αν μοιάζει άδικο, είναι. Αλλά είναι και τρομερά λυτρωτικό.
Γιατί μόλις σταματήσεις να περιμένεις «να σε σώσουν», κάτι αλλάζει.
Ξυπνάς. Σηκώνεσαι. Παίρνεις θέση. Βάζεις όρια. Ζητάς βοήθεια — αλλά δεν την απαιτείς. Χτίζεις αντοχή. Και ναι, επιτρέπεις στον εαυτό σου να πονάει. Αλλά δεν παραδίνεσαι.
Η αυτοσωτηρία δεν είναι εγωισμός. Είναι πράξη αγάπης. Είναι να λες:
«Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πότε, αλλά θα τα καταφέρω. Γιατί έχω εμένα.»
Δεν έχεις ανάγκη κάποιον να σε τραβήξει από το βυθό. Έχεις ανάγκη να μάθεις να κολυμπάς μέσα στη φουρτούνα. Και όταν το κάνεις, όταν σταθείς στα πόδια σου, τότε – μόνο τότε – μπορεί να εμφανιστεί κάποιος. Όχι για να σε σώσει. Αλλά για να περπατήσει δίπλα σου.
Tip of the Day: Σήμερα, πριν ζητήσεις βοήθεια, δώσε πρώτα στον εαυτό σου μια ευκαιρία. Μη ρωτήσεις «ποιος θα με βοηθήσει;», ρώτα «τι μπορώ να κάνω εγώ για μένα σήμερα;» Και αν με ρωτάς, ναι κανείς δεν έρχεται να σε σώσει. Αυτό είναι το κακό νέο. Το καλό νέο; Δε χρειάζεται. Έχεις εσένα.
