Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε; Ότι αφήνουμε κάτι ή κάποιον να μας πληγώνει ξανά και ξανά, λες και η καρδιά μας είναι αρένα για προπόνηση. Και το χειρότερο; Του μαθαίνουμε πως έχει δικαίωμα να το ξανακάνει. Άκουσε με προσεχτικά: ό,τι αφήνεις να σε πληγώνει, το διδάσκεις να επιστρέφει! Νόμος!
Κι εκεί ξεκινάει το παιχνίδι που δεν έχει νικητή – μόνο χαμένους. Κάθε σιωπή σου είναι σαν χαλί που του στρώνεις να περάσει. Κάθε “δεν πειράζει” είναι σαν πρόσκληση να χτυπήσει πάλι στο ίδιο σημείο. Κάθε χαμόγελο που φοράς για να καλύψεις το θυμό σου, γίνεται άλλο ένα μάθημα που δίνεις στον άλλον: «Ναι, μπορείς να με πληγώσεις και δεν θα αντιδράσω».
Μη γελιόμαστε. Οι πληγές δεν μένουν ποτέ ουδέτερες. Αν δεν τις περιποιηθείς, γίνονται συνήθεια. Και η συνήθεια, με τη σειρά της, όχι δεν γίνεται λατρεία – γίνεται νόμος. Και ο νόμος, όταν τον εφαρμόζεις εσύ στον εαυτό σου, είναι αμείλικτος. Και τότε δεν φταιει ούτε ο άλλος, ούτε η ζωή, ούτε οι συγκυρίες. Φταις εσύ που σε παρέδωσες στην εξουσία του.
Αλήθεια τώρα: γιατί να αφήνεις κάτι που σε ενοχλεί να επιστρέφει; Γιατί να δίνεις σε κάποιον το δικαίωμα να σε καταρρακώνει, όταν μπορείς να του κλείσεις την πόρτα; Η απάντηση είναι σκληρή αλλά ξεκάθαρη. Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι τη μοναξιά, το άδειο, την αλλαγή, το τίποτα. Κι έτσι προτιμάς τον γνώριμο πόνο, γιατί ξέρεις πώς δουλεύει.
Μόνο που το τίμημα είναι τεράστιο: η αξιοπρέπειά σου, η ψυχραιμία σου, το “μέσα” σου. Και μια μέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι αυτό που σε πλήγωνε, τώρα σε κυβερνά. Όχι γιατί ήταν πιο δυνατό. Αλλά γιατί του το έμαθες.
Γι’ αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξεις το σενάριο. Να μην αφήσεις τον πόνο να επιστρέφει σαν να είναι δικός σου φιλοξενούμενος. Να του ρίξεις πόρτα και να πεις: “ως εδώ”. Να το εννοείς. Και να το υπερασπιστείς, ακόμα κι αν χρειαστεί να μείνεις μόνος για λίγο.
Γιατί η ελευθερία ξεκινάει από εκεί που τελειώνει η ανοχή. Και η ζωή δεν θα σε ανταμείψει επειδή άντεξες – θα σε ανταμείψει επειδή τόλμησες.
Tip of the Day: Μην επιτρέπεις σε κάτι που σε πληγώνει να γίνει “φυσιολογικό”. Το φυσιολογικό είναι να σε σέβονται, να σε φροντίζουν, να σε κάνουν να χαμογελάς.
