Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα!!!
Σπουδαίος ράφτης ο χρόνος. Ειδικότητα του: οι επιδιορθώσεις. Δεν σχεδιάζει καινούργια κοστούμια, δεν κόβει καινούργια υφάσματα. Όχι. Παίρνει τα σκισμένα, τα φθαρμένα, τα πληγωμένα και στήνει το δικό του εργαστήρι πάνω μας. Και χωρίς να μας ρωτήσει, ξεκινάει τα μπαλώματα.
Κάποιες φορές έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα μείνουμε για πάντα κομμάτια. Ότι η ρωγμή που άνοιξε μέσα μας δεν είναι πληγή αλλά μόνιμο χάσμα. Ότι δεν θα βρεθεί ποτέ τίποτα αρκετά δυνατό να το κλείσει. Εκεί έρχεται ο χρόνος, με το ύπουλο, αθόρυβο βήμα του. Δεν μας ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι, δεν ζητάει άδεια. Απλώς αρχίζει να δουλεύει. Μέρα με τη μέρα, βελονιά με βελονιά.
Αλλά μην περιμένεις να σε φέρει πίσω όπως ήσουν. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Ο χρόνος δεν σβήνει, δεν εξαφανίζει. Οι ραφές του μένουν. Φαίνονται. Και πρέπει να φαίνονται. Γιατί είναι η ιστορία σου. Είναι τα κομμάτια που άντεξαν. Είναι οι αποδείξεις ότι ράγισες, αλλά δεν χάθηκες.
Σκέψου το: το ρούχο που έχει μπαλωθεί δεν είναι πια «καινούργιο». Είναι κάτι παραπάνω. Έχει μέσα του αντοχή, μνήμη, χαρακτήρα. Έτσι κι εσύ. Δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν τη ρωγμή, πριν την πληγή, πριν το «σκίσιμο». Είσαι πιο δυνατός. Γιατί μόνο ό,τι έχει σπάσει και έχει ξαναραφτεί μπορεί να κουβαλάει τέτοιο βάρος.
Το ωραίο είναι πως, όσο κι αν προσπαθείς να κρύψεις τις ραφές σου, ο χρόνος δεν στο επιτρέπει. Θα φανούν σε μια κουβέντα, σε ένα βλέμμα, σε μια σιωπή. Και είναι καλό αυτό. Γιατί κάποιος άλλος που έχει τα δικά του σκισίματα θα αναγνωρίσει τα δικά σου. Κι εκεί γεννιέται η πιο αληθινή σύνδεση. Όχι στην τελειότητα, αλλά στη “ραφή”.
Μην ξεχνάς: ο χρόνος δεν είναι φίλος που χαρίζει δώρα, είναι δάσκαλος που αφήνει σημάδια. Και κάθε σημάδι, κάθε επιδιόρθωση, είναι μια υπενθύμιση ότι συνέχισες. Ότι δεν τα παράτησες. Ότι έμαθες να περπατάς ακόμα και με τα μπαλώματα.
Tip of the Day: Μην φοβάσαι τις “ραφές” σου. Μην προσπαθείς να τις κρύψεις. Δείξ’ τες. Είναι η πιο δυνατή σου πανοπλία.
