Καλημέρα SayYesser!!!
Αν η ζωή μας ήταν ταινία, δεν θα ήταν σίγουρα μία άψογη παραγωγή με τέλειο σενάριο και χολιγουντιανό φινάλε. Θα ήταν μια ταινία με κομμένες σκηνές, λάθη στο γύρισμα, ατάκες που ξεχάσαμε να πούμε και βλέμματα που κράτησαν παραπάνω απ’ όσο «έπρεπε». Θα ήταν μία ταινία που σε μερικά σημεία θα κουράζεσαι, αλλά θα μένεις να τη δεις μέχρι το τέλος γιατί κάτι έχει να σου δώσει.
Αν τη ζούσες δεύτερη φορά, ίσως να έβλεπες πιο καθαρά λεπτομέρειες που σου ξέφυγαν: το χαμόγελο κάποιου που πέρασε βιαστικά, μια σιωπή που ήταν πιο δυνατή από τα λόγια, μια ευκαιρία που έμοιαζε ασήμαντη τότε αλλά ήταν σημαντική. Η ζωή είναι γεμάτη τέτοιες «σκηνές» – και συχνά τις καταλαβαίνουμε μόνο όταν τις “ξαναπαίζουμε” στο μυαλό μας.
Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι θέλουμε η ταινία μας να φαίνεται τέλεια στους άλλους. Να έχει ρυθμό, μουσική, φωτογραφία που εντυπωσιάζει. Όμως η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι στο ότι γελάσαμε στις λάθος στιγμές, ότι κλάψαμε χωρίς λόγο, ότι θυμώσαμε επειδή δεν ξέραμε πώς αλλιώς να πούμε «πρόσεξέ με». Αυτές είναι οι σκηνές που μας κάνουν αληθινούς.
Κι όσο κι αν μερικές σκηνές θα θέλαμε να τις σβήσουμε, χωρίς αυτές η ταινία δεν θα είχε πλοκή. Η αμηχανία, τα λάθη, οι στιγμές που δεν καταλάβαμε τον άλλον, είναι όλα κομμάτι μιας ιστορίας που στο τέλος έχει βάθος. Γιατί αν η ζωή μας ήταν μόνο τέλεια καρέ, θα ήταν βαρετή. Αυτό που τη γεμίζει είναι η ατέλεια.
Γι’ αυτό, αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα την ξαναέβλεπα. Όχι για να την αλλάξω, αλλά για να την καταλάβω καλύτερα. Για να ξαναδώ αυτά που τότε δεν εκτίμησα. Για να συνειδητοποιήσω ότι ακόμη κι οι πιο δύσκολες σκηνές είχαν έναν λόγο ύπαρξης.
Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι τέλεια για να αξίζει. Χρειάζεται να είναι αληθινή.
Tip of the Day: Μην κυνηγάς την τελειότητα· ζήτα την αλήθεια. Αυτή είναι που μένει όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Γιατί, η ζωή είναι σαν ταινία. Μόνο που δεν υπάρχει δεύτερη λήψη. Υπάρχει μόνο δεύτερη ματιά.
Αλήθεια, αν η ζωή σου ήταν ταινία, θα την ξαναέβλεπες;
