Καλημέρα SayYesser και καλό μήνα!!!
Ξέρεις ποιος σε πίεζε περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια; Όχι οι άλλοι. Εσύ. Εσύ ήσουν αυτός που έβαζες τον πήχη πιο ψηλά κάθε φορά. Εσύ δεν άφηνες ποτέ τον εαυτό σου να ξεκουραστεί. Κι εγώ – ο ίδιος σου ο εαυτός – ήμουν πάντα εκεί, να σε σπρώχνω πιο πολύ.
Όταν όλα πήγαιναν ρολόι, δεν σε άφησα ούτε λεπτό να χαρείς. Σου έλεγα «πάμε στο επόμενο». Σου θύμιζα όσα δεν έκανες ακόμα, αντί να σου πω «μπράβο». Σε φόρτωνα με λίστες, deadlines και στόχους, κι ούτε μια φορά δεν σε πήρα αγκαλιά χωρίς λόγο.
Και τώρα, που νιώθεις κουρασμένος, που δεν θες να κάνεις τίποτα, σε κοιτάω και καταλαβαίνω: έπρεπε να σε φροντίζω πιο πολύ τότε που όλα έδειχναν εύκολα. Έπρεπε να σε ενθαρρύνω, να σε ηρεμώ, να σε αγαπάω λίγο πιο φανερά.
Γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν – ούτε καν σε μένα, τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν χρειάζεται να στέκεσαι πάντα όρθιος. Δεν χρειάζεται να τρέχεις πιο γρήγορα από την αμφιβολία. Μπορείς να σταματήσεις. Μπορείς να ξεκουραστείς. Μπορείς να πεις «φτάνει για σήμερα».
Η πιο δύσκολη συγγνώμη είναι αυτή που οφείλουμε στον εαυτό μας. Για όλα τα «σ’ έσπρωξα ενώ χρειαζόσουν ανάσα». Για όλα τα «σου φώναξα ενώ χρειαζόσουν χάδι». Για όλα τα «προχώρα» που σε έκανα να λες, ενώ ήθελες απλώς να σταθείς ακίνητος.
Κι από δω και πέρα, ίσως το πιο σημαντικό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να είμαστε λίγο πιο τρυφεροί με τον εαυτό μας. Να του μιλάμε όπως μιλάμε σε έναν φίλο. Να του δίνουμε χρόνο, χώρο και –ναι– αγκαλιά, ακόμα κι όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά.
Tip of the Day: Αντί να βάζεις στον εαυτό σου άλλη μια λίστα με «πρέπει», βάλε του μόνο μία: «Να με φροντίζω». Γιατί, τελικά, η αληθινή δύναμη δεν είναι να σπρώχνεις πάντα τον εαυτό σου. Είναι να ξέρεις πότε να τον αγκαλιάζεις.
