Καλημέρα SayYesser!!!
Δεν έχω προβλήματα ύπνου — ο ύπνος έχει πρόβλημα μαζί μου.
Γιατί εμένα δεν με παίρνει ο ύπνος. Εγώ τον κυνηγάω. Με τις παντόφλες, με το μαξιλάρι, με τις σκέψεις μου να παίζουν πινγκ-πονγκ στο κεφάλι μου.
Ξαπλώνω, κλείνω τα φώτα, βολεύομαι και εκεί ξεκινάει το πανηγύρι.
Ξαφνικά θυμάμαι ότι πρέπει να στείλω εκείνο το email, να βγάλω ρούχα από το πλυντήριο, να αλλάξω τη ζωή μου, να μετακομίσω, να πάω ταξίδι, να μάθω ιταλικά και να σώσω τον πλανήτη. Όλα αυτά, στις 00:47.
Και λες, «ας κάνω λίγο scroll στα social να με πάρει ο ύπνος». Ναι, καλά.
Σε παίρνει… αλλά στις 03:12, όταν ο εγκέφαλος αποφασίζει ότι τώρα είναι η ώρα να αναλύσεις τη ζωή σου…
Ο ύπνος μαζί μου είναι σαν πρώην που δεν ξέρει τι θέλει. Έρχεται, φεύγει, με θυμάται, με ξεχνάει. Και εγώ μένω εκεί, με τα μάτια μισάνοιχτα, να κοιτάω το ταβάνι και να σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν να μη χρειάζεται να σκέφτομαι.
Αλλά ξέρεις κάτι; Τελικά, αυτό το μικρό κομμάτι της νύχτας, το “ενδιάμεσο” πριν παραδοθείς, έχει κι αυτό τη μαγεία του. Είναι η ώρα που δεν σε ζητάει κανείς, δεν χτυπάει τηλέφωνο, δεν έχει deadlines. Είσαι εσύ, το σκοτάδι και οι σκέψεις σου — άλλες βαριές, άλλες αστείες, άλλες εντελώς άκυρες. Κι όσο κι αν σε εκνευρίζει, είναι και το μόνο διάστημα που είσαι παρών, χωρίς ρόλους, χωρίς “πρέπει”.
Ίσως λοιπόν να μην έχει πρόβλημα ο ύπνος μαζί μου. Ίσως να μην θέλει να με πάρει γιατί κάπου μέσα του ξέρει… ότι εκείνη η ώρα, πριν αποκοιμηθώ, είναι η μόνη που είμαι στ’ αλήθεια εγώ.
Tip of the Day: Αν δεν σε παίρνει ο ύπνος, μην τον πιέζεις. Άναψε ένα μικρό φως, γράψε ό,τι σε τριγυρίζει ή άκου μια φωνή που σε ηρεμεί. Μερικές φορές, η νύχτα δεν είναι για ύπνο — είναι για ξεκαθάρισμα. Και μην ξεχνάς πως μερικά χρόνια πριν, τέτοιες ώρες ξυπνούσαμε και ετοιμαζόμασταν για έξοδο…
