Καλημέρα SayYesser!!!
Πες μου, έχεις παρατηρήσει και εσύ ότι μερικοί άνθρωποι δεν χειροκροτούν ποτέ; Όχι γιατί δεν βλέπουν – αλλά γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν εσένα στο φως. Δεν σηκώνονται όρθιοι για κανέναν, δεν λένε “μπράβο”, δεν στέλνουν ένα “well done”, δεν χαίρονται ποτέ πραγματικά για τη χαρά του άλλου. Και μετά, κάθονται στην άκρη, περιμένουν πότε θα έρθει η δική τους σειρά. Μόνο που… έτσι δεν έρχεται ποτέ.
Γιατί αν δεν έχεις νιώσει ποτέ την καρδιά σου να χτυπά από περηφάνια για κάποιον άλλον, αν δεν έχεις δώσει χώρο, αν δεν έχεις ανοίξει δρόμο, πώς περιμένεις να ανοιχτεί για εσένα;
Η ζωή δεν δουλεύει με “πρώτα εγώ, μετά οι άλλοι”.
Η ζωή δουλεύει με “όλοι μαζί, και κάποια στιγμή – αν το αξίζεις – θα έρθει και και η δική σου σειρά.
Αν δεν μπορείς να χαρείς με τον θρίαμβο του φίλου σου, του αδερφού σου, του συναδέλφου σου, του ανθρώπου που έκανε 10 βήματα πιο μπροστά, τότε όταν έρθει η δική σου στιγμή… δεν θα έχει μείνει κανείς να σε χειροκροτήσει. Γιατί; Γιατί θα έχεις καψεί όλες τις γέφυρες στη διαδρομή. Γιατί θα έχεις μάθει μόνο να περιμένεις, ποτέ να προσφέρεις.
Και να σου πω και κάτι; Το χειροκρότημα δεν είναι μόνο για τη σκηνή. Είναι μήνυμα. Είναι “σε βλέπω”. Είναι “μπράβο σου, καλά τα κατάφερες”. Είναι “χαίρομαι που το ζεις εσύ – κι ας μην το ζω εγώ (ακόμα)”.
Αν δεν μπορείς να το πεις αυτό, όχι, δεν είσαι “αυστηρός”. Δεν είσαι “σκληρός με τον εαυτό σου”. Είσαι απλά μικρός. Και η ζωή δεν δίνει μεγάλες στιγμές σε μικρές καρδιές.
Tip of the Day: Όταν δεις κάποιον να τα καταφέρνει, μην γυρνάς το βλέμμα. Δώσε ένα χειροκρότημα. Ένα μήνυμα. Ένα “μπράβο”. Όχι γιατί δεν έχεις όνειρα – αλλά γιατί έχεις ψυχή. Αν δεν χειροκροτάς ποτέ, μην περιμένεις να σε χειροκροτήσουν… τόσο απλό!
Καλό μας σαββατοκύριακο!
