Καλημέρα SayYesser!!!
Έχουμε μια αδυναμία ως άνθρωποι: όταν κάτι πάει στραβά, όταν η ζωή μας χτυπάει στον ώμο και λέει «θυμάσαι;», εμείς απαντάμε με ένα ψύχραιμο: «κάρμα είναι».
Γιατί; Γιατί το κάρμα είναι βολικό. Είναι απρόσωπο. Δεν έχει όνομα, δεν έχει ημερομηνία. Δεν λέγεται «εγώ έκανα λάθος», λέγεται «το σύμπαν κάτι μου γυρίζει πίσω».
Αλλά, να σου πω κάτι; Δεν είναι όλα κάρμα. Μερικά είναι απλώς συνέπειες.
Δεν σε πλήγωσε η μοίρα — εσύ έμεινες εκεί που σου έδειχνε ότι δεν σε χωρά. Δεν σε πρόδωσε η τύχη — εσύ εμπιστεύτηκες ξανά και ξανά ανθρώπους που σου είχαν ήδη δείξει τα χέρια τους άδεια.
Κάποια στιγμή το σύμπαν δεν σε τιμωρεί. Απλώς σου φέρνει τον λογαριασμό.
Και ο λογαριασμός της ζωής δε γράφει μόνο «ό,τι δίνεις, παίρνεις». Γράφει και κάτι πιο σκληρό: «ό,τι επιτρέπεις, συνεχίζεται».
Μένουμε σε δουλειές που μας μαραίνουν, σε σχέσεις που μας μικραίνουν, σε φιλίες που μας στραγγίζουν — και μετά λέμε ότι δεν μας πάει η ζωή.
Η αλήθεια πονάει, αλλά ελευθερώνει: πολλές φορές δεν μας πρόδωσαν οι άλλοι. Εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας πρώτοι.
Ξέρεις ποια είναι η πιο γενναία στιγμή; Όχι όταν αντέχεις. Αλλά όταν παραδέχεσαι: «ναι, έκανα λάθος. Ναι, εγώ το διάλεξα. Και τώρα θα διαλέξω κάτι άλλο».
Γιατί δεν αλλάζει τίποτα όσο πιστεύεις ότι όλα είναι γραμμένα. Αλλάζει μόνο όταν πεις: «κρατάω το στυλό».
Tip of the Day: Σήκωσε το βλέμμα από το «γιατί μου συμβαίνει αυτό;» και ρώτα: «τι έκανα — ή τι δεν έκανα — που με έφερε εδώ;» Η ευθύνη δεν είναι βάρος. Είναι η αρχή της ελευθερίας. Γιατί, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια… δεν είμαστε ό,τι μας έτυχε. Είμαστε ό,τι επιλέξαμε να ανεχθούμε.
