Έχεις προσέξει ότι φέτος —όπως και πέρυσι, και πρόπερσι, αλλά τώρα πιο έντονα από ποτέ— όλοι στολίζουν νωρίτερα;
Περπατάς στους δρόμους, είναι ακόμα αρχές Νοεμβρίου, και βλέπεις σπίτια με φωτάκια στα μπαλκόνια, βιτρίνες με στολίδια, playlists με Mariah Carey να ξεκινούν πριν καλά-καλά πέσει το πρώτο κρύο.
Και στο Instagram; Ούτε λόγος. Δέντρα, στολές, ριγέ πιτζάμες και mugs με κανέλα έχουν πάρει φωτιά.
Αν ρωτήσεις τον κόσμο γιατί, η απάντηση είναι σχεδόν πάντα ίδια:
«Ε, ήθελα λίγη χαρά».
Κι αυτή η φράση, όσο απλή κι αν ακούγεται, κρύβει μέσα της μια ολόκληρη εποχή.
Η νέα ημερομηνία του φωτός
Κάποτε στολίζαμε γύρω στις 15 Δεκεμβρίου. Ήταν σχεδόν “ιερό”: πρώτα τελείωνες τη δουλειά, μετά ψώνιζες, μετά έμπαινες σε mood γιορτών. Τώρα; Μόλις περάσουν τα Halloween posts και οι πρώτες βροχές, νιώθουμε αυτή τη φαγούρα: «Μήπως να βγάλω το δέντρο;».
Και το βγάζεις. Γιατί όχι; Ότι μας κάνει χαρούμενους είναι για καλό.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν βιαζόμαστε για τα Χριστούγεννα — βιαζόμαστε για μια αίσθηση ασφάλειας. Για ένα διάλειμμα από τη μόνιμη αναμονή.
Μετά από όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια —πανδημίες, απώλειες, ανασφάλεια, ειδήσεις που μοιάζουν με δυστοπία— μάθαμε κάτι: δεν περιμένεις πια “καλύτερες μέρες”. Τις δημιουργείς. Ακόμα κι αν χρειαστεί να το κάνεις με φωτάκια στο σαλόνι από αρχές Νοέμβρη.
Στολίζουμε γιατί χρειαζόμαστε φως, όχι γιατί ήρθε η ώρα
Οι ψυχολόγοι το επιβεβαιώνουν: το να στολίζεις νωρίς μπορεί να λειτουργήσει σαν μικρή ψυχοθεραπεία. Η διαδικασία —να ανοίξεις τα κουτιά, να βάλεις μουσική, να φτιάξεις χώρο για κάτι όμορφο— ενεργοποιεί το κομμάτι εκείνο του μυαλού που συνδέεται με τη χαρά, τη νοσταλγία, τη φροντίδα.
Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι απλώς διακόσμηση. Είναι πράξη αντίστασης.
Σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο σκληρός, που οι ειδήσεις βαραίνουν, που τα deadlines δεν τελειώνουν ποτέ, το να ανάβεις φωτάκια είναι σαν να λες:
«Θα κρατήσω λίγη ζεστασιά, έστω κι αν έξω κάνει παγωνιά».
Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι στρέφονται τόσο πολύ σε “comfort rituals”: στολίδια, μαγειρική, κουβέρτες, αρώματα, cozy playlists. Δεν ψάχνουμε την τελειότητα — ψάχνουμε την ηρεμία. Και το φως είναι η πιο γρήγορη διαδρομή προς τα εκεί.
Η ανάγκη για επανάληψη
Μέσα στη χαοτική καθημερινότητα, το να επαναλαμβάνεις κάτι γνώριμο σε γειώνει. Κι ο χριστουγεννιάτικος στολισμός είναι ακριβώς αυτό: μια τελετουργία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με τα ίδια αντικείμενα, τις ίδιες κινήσεις, την ίδια μουσική.
Η σταθερότητα αυτή μάς θυμίζει πως, ό,τι κι αν αλλάζει γύρω μας, υπάρχει κάτι που μένει ίδιο. Το δέντρο θα στηθεί. Τα φωτάκια θα ανάψουν. Το σπίτι θα μυρίσει κανέλα.
Είναι σαν να λες στον εαυτό σου: «Ναι, ο κόσμος τρέχει, αλλά εγώ ακόμα μπορώ να δημιουργώ μικρές νησίδες κανονικότητας».
Οι γιορτές ως ψυχολογικό safe place
Για κάποιους, τα Χριστούγεννα θυμίζουν οικογενειακές στιγμές, παιδικά χρόνια, ασφάλεια. Για άλλους, είναι ένας τρόπος να νιώσουν λιγότερο μόνοι. Σε κάθε περίπτωση, λειτουργούν σαν συναισθηματικό καταφύγιο.
Κι όσο πιο πολύ νιώθουμε ότι χάνουμε έδαφος στην καθημερινότητα, τόσο πιο γρήγορα θέλουμε να μπούμε εκεί μέσα.
Η λάμψη, η μουσική, η μυρωδιά από μπισκότα — όλα αυτά ενεργοποιούν μνήμες. Δεν είναι μόνο αισθητική, είναι συναισθηματική χημεία.
Το σπίτι μας γίνεται σκηνικό ασφάλειας, κι εμείς πρωταγωνιστές μιας ιστορίας όπου, για λίγο, όλα πάνε καλά.
Στολίζουμε για να αντέξουμε
Ας το πούμε όπως είναι: κανείς δεν ανάβει φωτάκια επειδή “το είπε το ημερολόγιο”. Το κάνουμε γιατί τα χρειαζόμαστε.
Γιατί οι μέρες μικραίνουν και το φως λιγοστεύει. Γιατί τα inbox δεν σταματούν και οι ειδήσεις μάς κουράζουν.
Γιατί κάπου μέσα μας, θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάτι καλύτερο έρχεται — κι αν δεν έρθει, τουλάχιστον να το φέρουμε εμείς με τα χέρια μας.
Ο στολισμός δεν είναι εμπορικό κόλπο, είναι ανθρώπινη ανάγκη.
Είναι η προσπάθειά μας να μετατρέψουμε τον χώρο μας σε ένα σημείο αναφοράς, ένα μικρό “εντάξει είμαι” μέσα στο χάος.
Το φως ως πράξη πίστης
Όταν ανάβεις ένα λαμπάκι, δεν το κάνεις μόνο για το βλέμμα. Το κάνεις και για την ψυχή.
Είναι σαν να λες: “Ακόμα κι αν έξω έχει σκοτάδι, μέσα μου μπορεί να υπάρχει φως.”
Γι’ αυτό και κάθε χρόνο, όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο πιο νωρίς έρχεται η ανάγκη για αυτό το φως.
Δεν είναι «υπερβολή». Είναι άμυνα. Είναι ο τρόπος μας να πούμε “αντέχω”.
Και στο τέλος, δεν στολίζεις για τα Χριστούγεννα
Στολίζεις για να δημιουργήσεις μια στιγμή καλοσύνης μέσα στο σπίτι σου. Για να πεις “εδώ θα γίνει κάτι όμορφο, ό,τι κι αν γίνεται έξω”.
Μπορεί να μην πιστεύεις καν πια στις γιορτές με τον ίδιο ενθουσιασμό — αλλά πιστεύεις στην ανάγκη να νιώσεις.
Και ίσως αυτό να είναι η πιο ώριμη μορφή μαγείας: να ξέρεις ότι δεν αλλάζει ο κόσμος, αλλάζεις εσύ μέσα του.
Οπότε αν φέτος άνοιξες τα κουτιά με τα στολίδια πιο νωρίς από ποτέ, μην απολογείσαι.
Στην τελική, δεν το κάνεις “γιατί ήρθε η ώρα”. Το κάνεις γιατί ήρθε η ανάγκη. Οπότε; Στόλισε όταν το νιώσεις, όχι όταν στο πει το ημερολόγιο. Η ψυχή έχει καλύτερη αίσθηση του timing από κάθε ημερομηνία.
Εξάλλου, δεν στολίζουμε για τα Χριστούγεννα. Στολίζουμε για να θυμηθούμε πως μέσα μας υπάρχει ακόμα φως.
