Θυμάστε τότε που οι άνθρωποι ήταν στα καλά τους και μπορούσες να συζητήσεις μαζί τους;

Καλημέρα SayYesser!!!

Θυμάστε τότε που οι άνθρωποι ήταν στα καλά τους και μπορούσες να συζητήσεις μαζί τους;
Που μπορούσες να πεις μια κουβέντα χωρίς να χρειάζεται να ανιχνεύεις νάρκες ανάμεσα στις προτάσεις σου;
Που η συζήτηση δεν ήταν παρτίδα σκάκι αλλά μια απλή, ανθρώπινη ανταλλαγή;
Που δεν χρειαζόταν να προετοιμαστείς νοητικά πριν κάνεις μια ερώτηση του τύπου «πώς είσαι;», γιατί ήξερες ότι θα πάρεις μια απάντηση – όχι μια έκρηξη;

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν πιο γεμάτοι.
Όχι γιατί όλα ήταν εύκολα, αλλά γιατί δεν φοβούνταν τόσο να είναι άνθρωποι.
Δεν ντρεπόντουσαν να πουν ότι κουράστηκαν, ότι χάρηκαν, ότι στενοχωρήθηκαν.
Δεν προσποιούνταν τόση αυτάρκεια, ούτε προσπαθούσαν να νικήσουν στην οθόνη των εντυπώσεων.

Σήμερα, συχνά συναντάς ανθρώπους που μιλούν λες και έχουν μια σκιά πίσω από τα λόγια τους.
Κάποιο βάρος, κάποια κούραση, κάποια άμυνα που προλαβαίνει τη συζήτηση πριν ξεκινήσει.
Σαν να μην έχουμε πια χώρο να ακούμε.
Σαν να φοβόμαστε ότι αν ακούσουμε τον άλλον, θα ακούσουμε ταυτόχρονα και τον εαυτό μας — και αυτό πονάει λίγο παραπάνω.

Και γι’ αυτό απομακρυνόμαστε.
Όχι επειδή δεν αγαπάμε.
Αλλά επειδή δεν αντέχουμε.
Τον εαυτό μας, τους άλλους, τις απαιτήσεις, την ταχύτητα, τη φθορά, την πίεση που κρύβεται πίσω από το «είμαι καλά».

Κι όμως…
Αυτή η εποχή που όλοι μοιάζουν κουρασμένοι, κλειστοί, σε εγρήγορση, είναι ίσως η πιο κατάλληλη εποχή για να κάνεις το απλό, το ανθρώπινο, το ξεχασμένο:
να είσαι διαθέσιμος για μια κουβέντα.

Να ανοίξεις χώρο.
Να μην ψάξεις για απάντηση, αλλά για παρουσία.
Να μην προσπαθήσεις να διορθώσεις — απλώς να μείνεις.

Δεν ξέρουμε τι περνάει ο καθένας.
Δεν ξέρουμε τι κουβαλάει.
Δεν ξέρουμε γιατί λαχανιάζει η ψυχή του τόσο εύκολα.

Αλλά ξέρουμε αυτό:
Κάποτε οι άνθρωποι ήταν καλά γιατί οι άνθρωποι ήταν μαζί.
Και σήμερα, αν θέλουμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι, ίσως χρειάζεται να κάνουμε το πιο δύσκολο πράγμα —
να είμαστε παρόντες.
Ακόμη κι όταν δεν είναι κανείς εύκολος πια.

Tip of the Day: Μην αναζητάς τον «άνθρωπο που ήταν καλά». Αναζήτησε τον άνθρωπο που είναι εδώ — και δώσ’ του χώρο και χρόνο να αναπνεύσει.