Καλημέρα SayYesser!!!
Λένε, πως τη μέρα αντιμετωπίζεις τον κόσμο γύρω σου και τη νύχτα… τον κόσμο μέσα σου.
Τη μέρα φοράς παπούτσια, ρόλους, χαμόγελα που “πρέπει”. Μιλάς, απαντάς, τρέχεις, συντονίζεσαι. Αντέχεις. Κάνεις αυτό που χρειάζεται. Είσαι λειτουργικός. Συνεπής. Εκεί.
Η μέρα είναι ο στίβος. Ο κόσμος, οι άλλοι, τα deadlines, οι προσδοκίες. Τα βλέμματα που περιμένουν κάτι από εσένα.
Και τα καταφέρνεις.
Σχεδόν πάντα.
Αλλά μετά έρχεται η νύχτα.
Και η νύχτα δεν έχει κοινό. Δεν έχει πρόγραμμα. Δεν έχει “πώς φαίνομαι”. Έχει μόνο ερωτήσεις. Εκείνες που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς όσο ο κόσμος σε τραβά από το μανίκι.
Τη νύχτα δεν σε ρωτά κανείς αν είσαι καλά. Το καταλαβαίνεις μόνος σου. Από το πόσο βαριά νιώθεις. Από το αν κοιτάς το ταβάνι ή το κινητό. Από το αν θες σιωπή ή θόρυβο για να μην ακούς τις σκέψεις σου.
Τη νύχτα δεν έχεις πια δικαιολογίες. Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από υποχρεώσεις. Δεν μπορείς να πεις “αύριο”. Γιατί όλα τα “αύριο” μαζεύονται εκεί. Σκορπίζουν στο σκοτάδι και σου μιλάνε. Άλλες φορές ήσυχα. Άλλες σαν φωνές που δεν είχες κουράγιο να ακούσεις μέσα στη μέρα.
Και κάπου εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι.
Γιατί πολλοί αντέχουν τον κόσμο.
Λίγοι αντέχουν τον εαυτό τους.
Δεν είναι αδυναμία αυτό. Είναι ειλικρίνεια. Είναι το σημείο που καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται να είσαι συνέχεια δυνατός χωρίς να ραγίζεις λίγο. Ότι δεν γίνεται να δίνεις όλη μέρα χωρίς να ζητάς χώρο τη νύχτα.
Η νύχτα δεν είναι εχθρός. Είναι καθρέφτης.
Σου δείχνει τι απέφυγες. Τι κατάπιες. Τι δεν είπες. Και καμιά φορά, σου δείχνει και τι χρειάζεσαι στ’ αλήθεια.
Μην την πολεμάς. Μην προσπαθείς να τη φιμώσεις. Άκου τη. Όχι για να πονέσεις περισσότερο, αλλά για να καταλάβεις.
Γιατί αν τη μέρα χρειάζεται θάρρος για να σταθείς απέναντι στον κόσμο, η νύχτα χρειάζεται γενναιότητα για να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου.
Και αυτό… δεν το μαθαίνεις από κανέναν.
Το μαθαίνεις μόνος σου. Στο σκοτάδι.
Tip of the Day: Μην γεμίζεις τη νύχτα με θόρυβο για να μη σκέφτεσαι. Άφησε λίγη σιωπή. Εκεί κρύβεται η αλήθεια σου.
