Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη εβδομάδα της επιστροφής στα θρανία των μικρών/μεγάλων μας παιδιών. Αλήθεια, εσείς πως τα πήγατε; Και όταν λέω εσείς, δεν απευθύνομαι και στο παιδί σας και σε εσάς, όπως κάνουμε οι περισσότεροι γονείς. Ξέρετε τώρα, «βγάλαμε δόντι», «πήραμε Α’ στο τρίμηνο», «τρώμε αλεσμένα φρούτα» και άλλα πολλά χαριτωμένα (και βέβαια κάνω αυτά που κοροϊδεύω!!!), απευθύνομαι σε σένα μαμάκα και μπαμπάκα. Αλήθεια πως τα πήγατε;
Παρά τη χαρά σου, ότι επιτέλους ίσως και να κατάφερες λίιιιιγο πιο ήσυχος να δουλέψεις από το σπίτι ή να έφτασες στην ώρα σου στη δουλειά, τελικά μήπως είχες περισσότερο άγχος και δεν απόλαυσες την εβδομάδα όπως περίμενες;
Εγώ νομίζω ότι έχω αποσυντονιστεί τελείως! Σαν να λέω ποίημα, επαναλαμβάνω συνεχώς το τρίπτυχο, μάσκα – αντισηπτικό – υπεύθυνη δήλωση Covid…
Και εκεί που νομίζω ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο, με κυριεύει το άγχος, έβαλα extra σακουλάκια για τις βρώμικες μάσκες, έκανα τη δήλωση για το Rapid Test, αντικατέστησα το τελειωμένο αντισηπτικό, υπενθύμισα και πάλι να κρατάει, όσο μπορεί, αποστάσεις από παιδάκια που βήχουν; Και εκεί σκέφτομαι πόσο απλά ήταν τα πράγματα προ Covid, πόσο πολύ έχουν αλλάξει όλα και πόσο πια τίποτα δεν είναι δεδομένο…
Όταν όλα τελειώσουν, άραγε θα εκτιμήσουμε την παλιά μας ζωή; Θα προσπαθήσουμε να τη ζήσουμε σαν μία δεύτερη ευκαιρία; Ελπίζω πως ναι και, τότε υπόσχομαι, ότι δε θα ξαναγκρινιάξω, ούτε για τις σκισμένες φόρμες, ούτε για την άσκηση που ξέχασε να κάνει, ούτε για το φαγητό που γύρισε άθικτο στο σπίτι…
