Το Βερολίνο είναι μια πόλη συνώνυμη με τον πολιτιστικό πειραματισμό που γεννήθηκε από την ιστορική αναταραχή. Οι άνθρωποι επισκέπτονται την πρωτεύουσα της Γερμανίας για να “κοιτάξουν κατάματα” τη Ναζιστική Γερμανία, να αγγίξουν το τείχος που χώρισε τον κόσμο στα δύο και να απολαύσουν το σύγχρονο πρόσωπο της πόλης όπου πρωταγωνιστεί η συμπερίληψη. Περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο Βερολίνο, αυτά τα στοιχεία συνδιαλέγονται στο Tempelhof…
Καθώς περπατάει κάποιος κατά μήκος του διαδρόμου από την είσοδο Herrfurthstrasse προς τον τερματικό σταθμό, βλέπει κοινοτικούς κήπους με αυτοσχέδια γλυπτά κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα υλικά, μια σχολή τσίρκου δίπλα σε έναν χώρο εργασίας καλλιτεχνών… Πιο κοντά στον τερματικό σταθμό, μια διαδραστική καλλιτεχνική εγκατάσταση 18 τεμαχίων λειτουργεί και ως γήπεδο μίνι γκολφ.
Το αεροδρόμιο που έγινε πάρκο…
Το τελευταίο αεροπλάνο προσγειώθηκε εκεί το 2008… Και μετά;
Η μετατροπή του Tempelhof σε δημόσιο χώρο συγκέντρωσης μπορεί να είναι πρόσφατη, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια επιστροφή στις βαθύτερες ρίζες του. Και ο επισκέπτης που έχει τα μάτια του ανοιχτά καθώς το εξερευνά, μπορεί να δει κάθε κεφάλαιο της ιστορίας του…
Το 2015, ο τερματικός σταθμός και ορισμένοι από τους χώρους του χρησιμοποιήθηκαν για τη στέγαση προσφύγων από τη Συρία. Σήμερα, ένα «χωριό εμπορευματοκιβωτίων» κοντά στον διάδρομο προσγείωσης φιλοξενεί αρκετές εκατοντάδες Ουκρανούς πρόσφυγες. Και στα βάθη της πανδημίας του Covid-19, οι χώροι του αεροδρομίου έγιναν χώροι εμβολιασμού – κάτι που θυμίζει την περίοδο που λειτούργησε ως νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου του 19ου αιώνα.
