Καλημέρα SayYesser και καλή εβδομάδα από Άμστερνταμ!!!
Σου το έχω ξαναπεί, μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου. Με βοηθάει να καταλάβω τον εαυτό μου πολύ καλύτερα. Και πρόσφατα έχω τη συνήθεια να ακούω τυχαίες ιστορίες ανθρώπων — εμπειρίες ζωής για εκείνους και πιθανά μαθήματα για μένα.
Ξεκίνησα να γράφω αλλά και να ακούω ιστορίες ανθρώπων επίτηδες με μόνο ζητούμενο την απάντηση σε μια ερώτηση. Ήθελα να μάθω τι παρακινεί ή εμπνέει τους ανθρώπους να συνεχίσουν όταν πιάνουν πάτο.
Ιστορίες πολλές, άλλες βιωματικές και άλλες “ακουστά”. Όταν όμως είμαι στα κάτω μου, νιώθω περίεργα ή φαντάζομαι πως είμαι ολομόναχη απέναντι σε αυτό τον κόσμο και κανένας δεν ενδιαφέρεται αν είμαι πραγματικά καλά, τότε είναι που παίρνω βαθιά ανάσα και ενθαρρύνω τον εαυτό μου με την παρακάτω φράση: “όταν οι άνθρωποι σε βλέπουν δυνατό, ξεχνούν να σε ρωτήσουν πώς είσαι”.
Αυτό το απόσπασμα έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου μότο στη ζωή. Λέει τόσα πολλά για μένα και μου ξεκαθαρίζει μέσα σε μία σειρά, πως τις μάχες μας έχουμε έρθει για να τις δώσουμε μόνοι μας. Ναι, ξέρω πως έχουμε ανθρώπους γύρω μας που μας αγαπάνε και θα έκαναν τα πάντα για να μας βοηθήσουν, όμως στην πραγματικότητα την ευθύνη και τις συνέπειες τις κουβαλάμε μόνοι μας. Οπότε σήκω, φόρα την κάπα του Super ήρωα και στάσου ξανά στα πόδια σου! Είναι μονόδρομος! Δεν τα παρατάμε ποτέ! Είσαι εδώ και σήμερα είναι μία άλλη μέρα, σήμερα είναι μία ευκαιρία να το πάμε όλο από την αρχή…
Tip of the Day: Ο Φλωμπέρ είχε πει: “Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας, αλλά, περισσότερο, οι μέρες εκείνες που, μετά από απόρριψη και απελπισία, αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα.” Cheers λοιπόν στις στιγμές που νιώθουμε ότι πιάσαμε πάτο! Cheers όμως και στις στιγμές που μας αγνόησαν, μας κορόιδεψαν, μας πολέμησαν, πέσαμε, σηκωθήκαμε και τώρα επιστρέψαμε για να νικήσουμε!
Καλή εβδομάδα, είπαμε;
