Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1792 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γιος του εύπορου Φαναριώτη και ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Κωνσταντίνου Υψηλάντη και της Ελισάβετ Βακαρέσκου.
Το 1810 κατετάγη στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου Αλεξάνδρου του Πρώτου. Διακρίθηκε με τον ρωσικό στρατό στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα.
Στη μάχη της Δρέσδης, έχασε το δεξί του χέρι, ενώ ήταν 21 ετών. Συμμετείχε ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας του τσάρου στο Συνέδριο της Βιέννης, το 1814–1815, με τον βαθμό του υποστρατήγου.
Ο Υψηλάντης φυλακίστηκε από τους Αυστριακούς και ελευθερώθηκε, μετά από έξι χρόνια με τη μεσολάβηση του Τσάρου.
Πέθανε δυο μήνες μετά στις 31 Ιανουαρίου του 1828. Η μεγάλη του επιθυμία, την οποία πραγματοποίησε ο Γεώργιος Λασσάνης, ήταν η καρδιά του να σταλεί στην Ελλάδα.
