Το club των παράλογα αισιόδοξων ή αλλιώς, πώς γίνεται να χαμογελάς μέσα στην καταιγίδα και να μη σε νοιάζει αν θα βραχείς
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο. Εκείνοι που βλέπουν ένα σύννεφο και σκέφτονται “θα βρέξει”. Και εκείνοι που λένε “θα δούμε και ουράνιο τόξο!”. Αυτοί οι δεύτεροι δεν είναι χαζοχαρούμενοι. Είναι μέλη ενός σπάνιου, αόρατου, απροσδιόριστου αλλά απολύτως υπαρκτού κλαμπ: του Club των Παράλογα Αισιόδοξων.
Δεν έχουν πάντα απαντήσεις. Δεν έχουν πάντα λύσεις. Έχουν όμως μια σχεδόν ανεξήγητη πίστη ότι “κάπως θα τη βγάλουμε καθαρή”. Ότι ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, στο τέλος θα υπάρχει κάτι για να κρατηθείς. Ένα γέλιο. Ένα μάθημα. Ένας καφές με φίλο. Ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο.
Δεν είναι ότι δεν βλέπουν την πραγματικότητα. Τη βλέπουν. Και τη ζουν. Αλλά έχουν επιλέξει να την αντιμετωπίζουν με κάτι μεταξύ φιλοσοφίας, μαυροχιούμορ και εσωτερικής συμφιλίωσης.
Ποιοι είναι τα μέλη αυτού του κλαμπ;
- Είναι η μαμά που αντί να ουρλιάξει που το παιδί της πέταξε το φαγητό στο πάτωμα, απαντά “Τουλάχιστον θα καθαρίσω και το πάτωμα!”.
- Είναι ο φίλος που μετά από τρεις απορρίψεις σε συνεντεύξεις σού λέει “Σημαίνει ότι ετοιμάζεται η καλύτερη θέση για μένα”.
- Είναι η γειτόνισσα που, με τα νερά να τρέχουν από το ταβάνι, λέει “Ωραία, καιρό είχα να ασχοληθώ με το ταβάνι.”
Δεν τους λείπουν τα προβλήματα. Τους περισσεύει όμως η πίστη. Όχι η πίστη ότι όλα θα λυθούν, αλλά η πίστη ότι ό,τι κι αν γίνει, θα βρουν έναν τρόπο να σταθούν στα πόδια τους. Ή έστω να κάτσουν κάτω, να γελάσουν και να ξανασηκωθούν.
Μέσα σε μια εποχή γεμάτη ανησυχία, ανασφάλεια και ενημερώσεις που ξεκινάνε πάντα με “σοκ”, αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν μικρά φωτάκια που τρεμοπαίζουν και μας θυμίζουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα.
Δεν αρνούνται τα δύσκολα. Απλώς δεν τα αφήνουν να τους καταπιούν. Δεν ταΐζουν την καταιγίδα. Ταΐζουν το μέσα τους. Με αγάπη, με χιούμορ, με μια κουταλιά ελπίδας και μια πρέζα πείσματος.
Και ναι, μερικές φορές αυτό μοιάζει με παραλογισμό. Αλλά ίσως είναι η πιο υγιής μορφή “τρέλας” που χρειαζόμαστε όλοι.
Γιατί να μπεις στο κλαμπ; Γιατί η απαισιοδοξία είναι βαριά. Κολλάει πάνω σου και σε κάνει να πιστεύεις ότι τίποτα δεν αξίζει τον κόπο. Ενώ η αισιοδοξία, όσο κι αν φοβίζει, σε ελαφραίνει. Σε κάνει να λες “έλα, πάμε μια ακόμα προσπάθεια”. Να βάζεις λίγη μουσική και να συνεχίζεις.
Το club των Παράλογα Αισιόδοξων δεν έχει συνδρομή. Δεν έχει meeting points ή στάνταρ dress code. Έχει μόνο μια απαίτηση: να συνεχίσεις να ελπίζεις, ακόμα κι όταν όλα σου λένε να μην το κάνεις.
Μπορεί να μη λύνει τα πάντα. Αλλά κάνει την καθημερινότητα λίγο πιο φωτεινή, λίγο πιο ανεκτή, λίγο πιο ανθρώπινη.
Και στο τέλος της ημέρας, αυτό δεν είναι που όλοι χρειαζόμαστε;
***Την επόμενη φορά που θα πεις “τίποτα δεν πάει καλά”, απάντα στον εαυτό σου: “Αλλά ούτε όλα πάνε στραβά. Κάπου υπάρχει ένα καλό. Έστω και μικρό.” Και κράτα το. Για μένα η αισιοδοξία είναι σαν μαξιλάρι ασφαλείας. Δεν αποτρέπει την πτώση, αλλά την κάνει λιγότερο επώδυνη. Για σένα;
Γιατί εκεί κρύβεται όλη η μαγεία.
