Καλημέρα αγαπημένοι μου SayYessers!!!
Το γλυπτό του Κώστα Βαρωτσου, “ο Δρομέας” απέναντι από το Χίλτον φαντάζομαι πως το ξέρεις. Αυτό που πολλοί όμως αγνοούν είναι πως αυτό το γλυπτό στην αρχή ονομαζόταν “ο Ξένος”, ένας περαστικός δηλαδή του σύγχρονου αστικού τοπίου που έρχεται και φεύγει γρήγορα σχεδόν σαν φάντασμα. Πηγή έμπνευσης του Βαρώτσου για το γλυπτό ήταν οι χιλιάδες άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν από την πλατεία Ομονοίας.
Λίγο πολύ όσοι ζούμε σε μεγάλα αστικά κέντρα θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε με τον “Ξένο”. Χιλιάδες άνθρωποι βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο και απλά ερχόμαστε και φεύγουμε με γρήγορους ρυθμούς χωρίς να ανταλλάξουμε ούτε ματιά. Βέβαια έχουν αλλάξει και οι εποχές. Παλαιότερα αν έλεγες καλημέρα σε κάποιον άγνωστο που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά σας ή που μπήκατε μαζί σε ένα ασανσέρ θα ήταν αυτονόητο. Πλέον το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι 100 φορές, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να σε περάσουν για τρελό, να σε στραβοκοιτάξουν, ακόμα και να μη σου απαντήσουν καν.
Έχουμε βυθιστεί όλοι τόσο πολύ στα προβλήματά μας και στο μικρόκοσμό μας που άθελά μας, τις περισσότερες φορές, δεν αντιλαμβανόμαστε την παρουσία άλλων ανθρώπων γύρω μας. Είμαστε βυθισμένοι και δεν απλώνουμε το χέρι να βοηθήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη, δε χαρίζουμε ένα χαμόγελο σε κάποιον που βλέπουμε πως το χρειάζεται, δεν κρατάμε την πόρτα για να περάσει και αυτός που έιναι πίσω μας. Βγαίνουμε από το λήθαργό μας μόνο για να κρίνουμε, να κουνήσουμε το δάχτυλο και να κατηγορήσουμε. Όμως, πριν το κάνουμε αυτό ας μπούμε λίγο και στη θέση του άλλου. Ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά περνάει ένας άνθρωπος. Αν θέλουμε να είμαστε “Ξένοι” στην ίδια πόλη, τότε να κρατάμε την ίδια στάση και όταν πρόκειται να βοηθήσουμε αλλά και όταν πρόκειται να κρίνουμε. Αν κρίνεις συνέχεια τους ανθρώπους τότε δεν σου μένει χρόνος για να τους κατανοήσεις…
Tip of the Day: Όλοι μας γενικά κρίνουμε περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα. Διότι η όραση ανήκει σε πολλούς όμως η αντίληψη σε πολύ λίγους…
