λεζάντα: Ντένια Φραγκιά, υπεύθυνη προγραμμάτων κοινωνικής μέριμνας
Η Διεθνής Ημέρα Φιλανθρωπίας καθιερώθηκε το 2012 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Σεπτεμβρίου, ημέρα που έφυγε από τη ζωή η Μητέρα Τερέζα, το όνομα της οποίας είναι συνώνυμο της προσφοράς.
Με αφορμή αυτή τη σημαντική Διεθνή Ημέρα μιλήσαμε με την Ντένια Φραγκιά, που από νωρίς ανέπτυξε πλούσια φιλανθρωπική δράση.
Είσαι μια νέα γυναίκα που έχεις ήδη αναπτύξει έντονη κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Μίλησέ μας για το πώς ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι προσφοράς.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κεφαλονιά, σε μια οικογένεια πολύ δοτικών ανθρώπων που την ύπαρξή τους μέσα στην κοινότητα χαρακτηρίζει κυρίως η έννοια του συνανθρώπου, αυτού δηλαδή που βρίσκεται κοντά σε όποιον το έχει ανάγκη. Η γιαγιά μου, πάντα μού έλεγε για τους ανθρώπους: «Να τους αγαπάς σα να μη μπορούσες να κάνεις διαφορετικά». Από μικρή, λοιπόν, έμαθα να έχω στραμμένο το βλέμμα προς τον συνάνθρωπο. Το σπίτι μας είχε πάντα το κλειδί πάνω στην εξώπορτα. Φυσικά, ήταν κι άλλα τα χρόνια τότε… Σχεδόν καθημερινά το φαγητό που είχαμε το μοιραζόμασταν με άλλους γείτονες ή συγγενείς, ενώ ποτέ δεν έλειπαν οι καλεσμένοι.
Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας μέσα στη σχολική κοινότητα άρχισα να έχω διάφορους προβληματισμούς κι έψαχνα συνεχώς ένα νέο πεδίο έκφρασης. Έτσι, όταν ήμουν στο δημοτικό αποφάσισα να ηχογραφήσω σε ένα μαγνητόφωνο που μου είχαν κάνει δώρο οι δικοί μου τα Χριστούγεννα, οδηγίες για μαθήματα πιάνου που θα μπορούσαν να ακούσουν τυφλά παιδιά κι έτσι να διδαχτούν τη μουσική. Για πολύ καιρό, καθόμουν τα απογεύματα στο πιάνο κι ηχογραφούσα για ώρες αυτές τις κασέτες, με την ελπίδα ότι κάποτε θα φανούν χρήσιμες σε κάποιο άλλο παιδί.
Αργότερα, άρχισα να γράφω την εφημερίδα του σχολείου. Μεταξύ άλλων θεμάτων αναζητούσα πληροφορίες στη δημοτική βιβλιοθήκη για την ανακύκλωση και γενικά τρόπους ώστε τα υλικά αγαθά να μοιράζονται ισόποσα ώστε κανείς να μην τα στερείται. Στο γυμνάσιο, οργάνωσα μια μαθητική έκθεση βιβλίου με μεταχειρισμένα βιβλία που έφεραν οι συμμαθητές μου από τα σπίτια τους σε μια καφετέρια που είχε ιδρύσει τότε ο δήμος Αργοστολίου με άτομα με αναπηρίες. Τα έσοδα τα δωρίσαμε στους υπαλλήλους της καφετέριας κι όσα βιβλία δεν πουλήθηκαν τα δωρίσαμε στη βιβλιοθήκη του ορφανοτροφείου.
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας μία από τις εμπειρίες που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σου;
Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες που είχα στη ζωή μου είναι το αποχαιρετιστήριο πάρτι που ετοίμασαν οι γυναίκες της φυλής των Maasai το Δεκέμβριο του 2014 στην Κένυα, για να με ευχαριστήσουν για την τρίμηνη παραμονή μου και την εθελοντική βοήθεια που προσέφερα στην κοινότητά τους, χτίζοντας ένα σχολείο και ταυτόχρονα έναν χώρο εργασίας των κακοποιημένων μητέρων, με χρήματα που συγκέντρωσα πουλώντας παραδοσιακά χειροποίητα κοσμήματα μέσα από την προσωπική μου σελίδα στο facebook. Το πάρτι έλαβε χώρα μέσα στο νέο σχολείο. Εκεί, ακολούθησε μια τρίωρη τελετή, κατά τη διάρκεια της οποίας οι γυναίκες προσευχήθηκαν όλες μαζί για εμένα κι η καθεμιά ξεχωριστά. Αφού χορέψαμε όλες μαζί, με έντυσαν με την παραδοσιακή φορεσιά τους, τιμώντας με έτσι γι’ αυτά που είχα προσφέρει και κάνοντάς μου ένα δώρο η καθεμιά ενώ οι ίδιες αντιμετωπίζουν τρομερά προβλήματα και δυσκολίες. Το κλίμα ήταν άκρως συγκινητικό. Καθώς με αγκάλιαζαν, άρχισαν να κλαίνε τόσο πολύ που ένιωσα σα να με αποχαιρετούν από τη ζωή, ενώ ήμουν ακόμη ζωντανή! Σίγουρα αυτή είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τα πιο σημαντικά πράγματα, ωστόσο, είναι όλα όσα χωρά να κλείσει μέσα η καρδιά μας.
Τι έχεις εισπράξει προσφέροντας;
Αυτό που έχω λάβει μέσα από την εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια, συνοψίζεται σε μια μόνο έκφραση που συνηθίζω να λέω: «Ξοδεύοντας κανείς τον εαυτό του αυτό που καταφέρνει είναι να γίνεται ακόμη πλουσιότερος μέσα του!». Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι η μόνη οδός προς την ευτυχία και νοηματοδότησης της ύπαρξής μας. Τολμήστε το, χωρίς δισταγμό!
Τι σχεδιάζεις για το άμεσο μέλλον;
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είμαι υπεύθυνη προγραμμάτων κοινωνικής μέριμνας σε ένα φιλανθρωπικό σωματείο. Αυτό που επιθυμώ περισσότερο για το μέλλον είναι το να συμπαρασύρω σε αυτό το ταξίδι της προσφοράς όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ!
Της Βένιας Αντωνίου
