Καλημέρα SayYesser!!!
Μείνε μακριά από ανθρώπους που νομίζουν πως κάθε φορά που ανοίγεις κουβέντα, θες να τσακωθείς. Από εκείνους που μεταφράζουν το “να το συζητήσουμε” σε “να σκοτωθούμε”. Αυτούς που αν πεις «δεν συμφωνώ» τους ανεβαίνει η πίεση, λες και τους έθιξες τη μάνα και το ωροσκόπιο μαζί.
Γιατί δεν είναι κουβέντα αυτό — είναι πεδίο μάχης με λεκτικές σφαίρες και χειροβομβίδες παρεξηγήσεων. Και η ειρωνεία; Στο τέλος, εσύ βγαίνεις ο “ευέξαπτος”, επειδή τόλμησες να μιλήσεις.
Η αλήθεια είναι απλή: αν κάποιος θεωρεί ότι η διαφωνία είναι προσωπική επίθεση, μην προσπαθείς να του αλλάξεις γνώμη. Δεν χρειάζεται να μπεις σε κάθε λεκτικό ρινγκ που στήνει ο άλλος για να νιώσει σπουδαίος. Πες “όπως θες”, πάρε τον καφέ σου και φύγε. Δεν του χρωστάς τα νεύρα σου για να αποδείξει εκείνος τον εγωισμό του.
Γιατί η διαφορά ανάμεσα σε έναν καβγά και σε μια συζήτηση είναι μία: ο σκοπός. Ο ένας θέλει να έχει δίκιο. Ο άλλος θέλει να καταλάβει. Αν μιλάς με άνθρωπο που έχει βγει στη ζωή με το manual του “έχω πάντα δίκιο”, τότε, συγγνώμη, αλλά παίζεις εκτός έδρας.
Ξέρεις τι άλλο κουράζει; Το “δεν είπα αυτό”, “ναι αλλά το είπες ειρωνικά”, “μην ανεβάζεις τόνο”, “έτσι το κατάλαβα εγώ”. Δηλαδή, τι να πεις; Να βάλεις υπότιτλους στη φωνή σου; Όχι, αγάπη μου. Δεν φταις εσύ που θες διάλογο. Φταίει εκείνος που έχει μάθει να ακούει μόνο τον εαυτό του.
Η ωριμότητα δεν είναι να σωπαίνεις για να μη γίνει φασαρία. Είναι να καταλαβαίνεις πότε ο άλλος δεν αξίζει ούτε τον αέρα που του χαρίζεις για να μιλήσεις.
Tip of the Day: Μην προσπαθείς να κάνεις λογική συζήτηση με άνθρωπο που έχει πάρει προσωπικά τη ζωή. Thank me later…
