Καλημέρα SayYesser!!!
Πότε σταματήσαμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε;
Όχι, λάθος.
Πότε αρχίσαμε να βολευόμαστε με το «φτάνει τόσο»;
Γιατί η αγάπη δεν τελειώνει από έλλειψη έρωτα.
Τελειώνει από έλλειψη προσπάθειας.
Από εκείνα τα μικρά “δε βαριέσαι”, που συσσωρεύονται και γίνονται τείχος.
Από τα “θα μιλήσω αύριο”, που γίνονται μήνες σιωπής.
Από το “με ξέρει, δε χρειάζεται να εξηγώ”, που γίνεται χάσμα.
Πότε ακριβώς πάψαμε να χτυπάμε πόρτες και αρχίσαμε να χτίζουμε τοίχους;
Πότε μάθαμε να προστατευόμαστε πιο πολύ απ’ όσο νοιαζόμαστε;
Πότε αποφασίσαμε ότι το να δείξεις αδυναμία είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από το να χάσεις τον άνθρωπο σου;
Η αλήθεια είναι ωμή:
Η αγάπη δε χάνεται επειδή δε νιώθεις.
Χάνεται επειδή δεν επιλέγεις.
Δεν επιλέγεις να καταλάβεις.
Δεν επιλέγεις να μείνεις στη συζήτηση όταν σε ενοχλεί.
Δεν επιλέγεις να πεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι.
Δεν επιλέγεις να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου.
Δεν επιλέγεις να δεις τον άλλον, επειδή έχεις πειστεί ότι πρώτα πρέπει να δουν εσένα.
Κι έτσι φτάνουμε εδώ: με αγάπες κουρασμένες, ανθρώπους που έχουν ακόμα συναίσθημα αλλά όχι κουράγιο, και σχέσεις που δεν τελειώνουν — απλώς μαραίνονται.
Η αγάπη θέλει κόπο. Θέλει απόφαση. Θέλει να τσαλακωθείς.
Και πάνω απ’ όλα: θέλει να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος στο έργο.
Υπάρχει κι ο άλλος.
Που περιμένει κάτι από εσένα, όσο περιμένεις κι εσύ από εκείνον.
Αν λοιπόν θες απάντηση στο “πότε σταματήσαμε;”, αυτή είναι:
Σταματήσαμε όταν σταματήσαμε να προσπαθούμε.
Και αν θες απάντηση στο “πότε θα ξαναρχίσουμε;”
Όταν σταματήσουμε να φοβόμαστε περισσότερο απ’ όσο αγαπάμε.
Tip of the Day: Μην αφήνεις κανένα δύσκολο συναίσθημα να κάθεται μέσα σου σαν πέτρα. Πες το. Όχι όμορφα, όχι τέλεια — αληθινά. Η αλήθεια είναι αυτή που ξεμπλοκάρει τις αγάπες.
