3)editorial

Με αφορμή την National Workaholics Day και σε συνέχεια του άρθρου της Μαρίας Ακριβού παρακάτω, αυτές είναι οι δικές μου απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέτει.

  • Αναλογίσου πόσες φορές έχασες σημαντικές στιγμές με τα αγαπημένα σου πρόσωπα επειδή είχες δουλειά να κάνεις;

Είναι τόσες πολλές που σχεδόν ντρέπομαι! Έχω φτάσει στο τσακ σε γιορτές του σχολείου των παιδιών μου, σε παραστάσεις χορού της μικρής μου, ακόμα και σε πάρτι γενεθλίων τους με θυμάμαι κλεισμένη στο μπάνιο να μιλάω στο τηλέφωνο και από μέσα να ακούγεται το “Happy Birthday…”

  • Πόσες φορές έκλεισες απότομα το τηλέφωνο στους γονείς σου που πήραν να δουν τι κάνεις, γιατί πολύ απλά βρισκόσουν απορροφημένος- ή μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή και ήθελες να τελειώσεις αυτό που κάνεις;

Σχεδόν καθημερινά, και αν τυχόν το σηκώσω συνήθως οι απαντήσεις μου είναι μονολεκτικές. Και νιώθω τόσο άσχημα γι’αυτό, γιατί είμαι από τους τυχερούς που ακόμα βλέπουν τις λέξεις μαμά & μπαμπάς στην αναγνώριση του κινητού τους.

Εχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι πλέον θα ζω την κάθε στιγμή και ότι η δουλειά μπορεί να περιμένει. Γιατί η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, όμως ο χρόνος που μας απομένει μέρα με τη μέρα στερεύει … και είναι κάτι που δεν μπορείς να επηρεάσεις, απλά παρακολουθείς τη ζωή σου να περνάει. Σαν ένα τρένο που οι άνθρωποι που αγαπάς είναι πάνω σε αυτό και απλά σε προσπερνάει, μόνο που αποφάσισα να αλλάξω και να επιβιβαστώ και εγώ μαζί τους!

  • Πόσες φορές παρέλειψες να φας πρωινό ή μεσημεριανό γιατί έτρεχες σαν τον Βέγγο;

Ποτέ…!!! Αν η αφαγία είναι βασικό χαρακτηριστικό τότε σίγουρα εργασιομανή δεν με λες…

Κάντε και εσείς τις ερωτήσεις στο μυαλό σας και αν έχετε 3/3, χρόνια πολλά για τη γιορτή σας! Εγώ μάλλον τη γλίτωσα…