Καλημέρα αγαπημένοι μου SayYessers και καλή εβδομάδα!!!
Δε θα σου κρυφτώ έχω πέσει και εγώ στο “παράπτωμα” που θα διαβάσεις παρακάτω, να κατηγοριοποιώ δηλαδή τα παιχνίδια που επιτρέπω να παίξουν τα παιδιά μου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ξεφύγουμε μικροί και μεγάλοι από τα ταμπού των περασμένων δεκαετιών όμως είμαι σίγουρη πως όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο για τα παιδιά μας, ε ας ξεκινήσουμε από τα πιο βασικά, την αγάπη άνευ όρων και το παιχνίδι.
“Ο μικρός Μανώλης θέλει μια κούκλα. Μια κούκλα για να παίζει.
Η μητέρα του, του λέει:”Δε φαντάζομαι να το λες σοβαρά;”
Τα άλλα παιδιά γελάνε και φωνάζουν:
“Ο Μανώλης θέλει μια κούκλα!
Το ακούσατε;”
Οι γείτονες κουνάνε αποδοκιμαστικά το κεφάλι.
“Μα καλά, κορίτσι είσαι;” του λένε.
Τον Μανώλη αυτό δεν τον πειράζει.
“Εγώ θέλω μια κούκλα”, επιμένει, “τα Χριστούγεννα, εάν δεν γίνεται νωρίτερα”.
Περνάνε τα Χριστούγεννα μα η μητέρα του δεν του αγοράζει την κούκλα.
Τώρα, ο μικρός Μανώλης αποταμιεύει το χαρτζιλίκι του.
Ύστερα, πηγαίνει μόνος του στο κατάστημα με τα παιχνίδια.
“Θέλω μια κούκλα”, λέει.
“Για την αδελφή σου;” τον ρωτάει η πωλήτρια.
“Όχι”, λέει ο Μανώλης, “για μένα, για να παίζω. Θέλω αυτή με τις κοτσίδες που είναι στη βιτρίνα”.
Η πωλήτρια γελάει. Φωνάζει τη διευθύντρια κι εκείνη γελάει επίσης.
“Μήπως είναι καλύτερα να αγοράσεις ένα αυτοκινητάκι;” τον ρωτάει.
Ο Μανώλης βάζει αποφασιστικά τα λεφτά πάνω στον πάγκο.
Όλοι οι πελάτες στο μαγαζί τον κοιτάζουν. Και στο δρόμο ο κόσμος τον κοιτάζει περίεργα.
Ο μικρός Μανώλης κρατά την κούκλα του στην αγκαλιά του. Τότε της μιλάει για πρώτη φορά:
“Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί;”, της λέει, “τόσο περίεργο τους φαίνεται να έχεις μπαμπά”.
Tip of the Day: Πραγματικά ως γονείς οφείλουμε να γεμίσουμε τόσο πολύ τον κουβά της αυτοεκτίμησης των παιδιών μας, που ακόμα και όλος ο κόσμος να προσπαθήσει, να μην καταφέρει ποτέ να τον αδειάσει…
