Καλημέρα SayYesser, από Düsseldorf και ήρθε η ώρα της επιστροφής σιγά σιγά!!!
‘Αλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του και μάλλον είναι και αυτό που έλειψα περισσότερο από το σπίτι μου. Αυτό το ταξίδι που έκανα μόνη μου ξανά, ήταν πραγματικά μία πρόκληση αφού η ζημιά στο χέρι μου δεν έχει αποκατασταθεί και τα 3 κατάγματα μου καλά κρατούν και αυτό δεν βοήθησε και πολύ την κατάσταση στο τουρ της Γερμανίας που έπρεπε να κάνω. Γενικά δεν είμαι από αυτούς που ζητούν βοήθεια εύκολα και αν κάτι βοήθησε στο να τη “βγάλω καθαρή” αυτές τις 8 μέρες ήταν η βοήθεια που ναι μεν δεν ζήτησα όμως έλαβα απλόχερα…
Ας είμαστε ειλικρινείς: το να ζητήσεις βοήθεια είναι δύσκολο. Γιατί; Γιατί έχουμε μάθει ότι πρέπει να τα καταφέρνουμε μόνοι μας. Ότι το να χρειάζεσαι κάποιον είναι σημάδι αδυναμίας. Λες και η αξία μας μετριέται από το πόσο ανεξάρτητοι μπορούμε να είμαστε.
Και κάπως έτσι, καταλήγουμε να πνιγόμαστε στα προβλήματά μας, ενώ οι άνθρωποι γύρω μας είναι εκεί, έτοιμοι να μας προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας. Αλλά εμείς; Σφίγγουμε τα δόντια, φοράμε το «όλα καλά» χαμόγελο και συνεχίζουμε, λες και ο κόσμος μας εξαρτάται από αυτό.
Η αλήθεια είναι πως το να ζητήσεις βοήθεια δεν είναι αδυναμία. Είναι η απόλυτη ένδειξη δύναμης. Σημαίνει ότι ξέρεις τα όριά σου και ότι είσαι αρκετά γενναίος για να παραδεχτείς ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου. Και ξέρεις κάτι; Κανείς δεν μπορεί.
Το πρόβλημα είναι ο φόβος. Φοβάσαι μήπως σε κρίνουν, μήπως σε δουν αλλιώς, μήπως σε θεωρήσουν ανίκανο. Αλλά οι άνθρωποι που σε νοιάζονται πραγματικά δεν σκέφτονται έτσι. Θέλουν να βοηθήσουν, αρκεί να τους το επιτρέψεις.
Τώρα ξέρω, τι θα κάνω την επόμενη φορά που θα νιώσω ότι χρειάζομαι βοήθεια: θα κάνω το πρώτο βήμα. Θα μιλήσω. Θα τη ζητήσω. Γιατί αυτό το ταξίδι μου έμαθε πως είναι πιο απελευθερωτικό από όσο φανταζόμουν.
Tip of the Day: Το να ζητήσεις βοήθεια δεν σε κάνει λιγότερο δυνατό. Σε κάνει πιο ανθρώπινο.Γιατί η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στο να κάνεις τα πάντα μόνος σου, αλλά στο να ξέρεις πότε να ζητήσεις ένα χέρι βοήθειας.
