Καλημέρα SayYesser!!!
Ξέρεις ποιο είναι το πιο ύπουλο είδος μοναξιάς; Εκείνο που το νιώθεις… παρέα. Όταν είσαι με ανθρώπους, αλλά νιώθεις πιο μόνος απ’ ό,τι αν καθόσουν σπίτι με τις πιτζάμες και τον σκύλο σου. Γιατί; Γιατί σου κλέβουν τη μοναχικότητά σου χωρίς να σου προσφέρουν πραγματική συντροφιά.
Δεν ζητάς πολλά. Δεν θέλεις να είσαι το επίκεντρο, ούτε να σε κατακλύζουν με προσοχή. Θέλεις απλώς να είναι εκεί. Αληθινά. Ολόκληροι. Όχι με το μισό μυαλό στο κινητό, τα μάτια γυάλινα και τις κουβέντες κενές.Όχι ένα ξερό “τι κάνεις;” που το λένε με το βλέμμα αλλού, κι ένα “α, μάλιστα” όταν ανοίγεις την ψυχή σου.
Και νευριάζεις. Γιατί έχεις κάνει προσπάθεια. Έχεις κλείσει την πόρτα στην ησυχία σου – που την αγαπάς πια – για να είσαι παρών. Κι αυτοί σου επιστρέφουν ένα τίποτα τυλιγμένο σε social smile. Κι εσύ σκέφτεσαι: «Γιατί ήρθα; Γιατί δεν έμεινα με το βιβλίο μου, το κρασί μου, τη σκέψη μου;»
Μόνος σου, αλλά όχι άδειος. Μόνος σου, αλλά γεμάτος.
Η μοναχικότητα δεν είναι ντροπή. Είναι επιλογή. Είναι καταφύγιο. Και δεν ανέχεται επισκέπτες που μπαίνουν με τα παπούτσια τους και φεύγουν αφήνοντας πίσω βαβούρα, βρωμιά και απογοήτευση.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι «παρέα». Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι «μαζί». Κάποιοι απλώς καταλαμβάνουν χώρο. Σωματικά και ψυχικά. Και εσύ – που έμαθες πια τη γλύκα της δικής σου παρουσίας – το καταλαβαίνεις αμέσως. Σε πνίγει. Σε κουράζει. Και νιώθεις μόνος. Μόνος με παρέα. Που είναι το χειρότερο είδος μοναξιάς.
Tip of the Day: Να προστατεύεις τον χρόνο και τον χώρο σου. Η μοναχικότητα είναι ιερή όταν σε γεμίζει. Μην τη θυσιάζεις για σχέσεις που δεν αξίζουν το “μαζί”.
Μόνος ή με παρέα, καλό σαββατοκύριακο!
