Με αφορμή το πολύ ωραίο θέμα που αναλύει η αγαπημένη μου Γεωργία Κανελλοπούλου σχετικά με την εσωστρέφεια, έχω να παρατηρήσω τα εξής: έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι πραγματικά εσωστρεφείς, με όλες τις ιδιότητες που χαρακτηρίζουν έναν εσωστρεφή άνθρωπο. Συνήθως δεν διεκδικεί τίποτα για τον εαυτό του, δεν ορθώνει ανάστημα όταν αδικείται γιατί δε θέλει να “χαλάσει καρδιές”, θέλει να τα έχει καλά με όλους και άλλα πολλά τέτοια καταπιεστικά.
Όμως, δυστυχώς, έχουν βρεθεί και στο δρόμο μου και οι λεγόμενες σιγανοπαπαδιές, που αλλιώς θέλουν να πλασάρονται και αλλιώς λειτουργούν (συνήθως υπογείως σαν τα τρωκτικά).
Άνθρωποι που άλλα δείχνουν στον περίγυρο τους και άλλα κάνουν μόλις βρουν ή δημιουργήσουν την ευκαιρία, διότι ο πραγματικά εσωστρεφής άνθρωπος δε θέλει να ασχολείται με τους άλλους , θέλει απλά την ηρεμία του, δε θέλει να βάζει εμπόδια στους άλλους, γιατί κινδυνεύει να βγει στην επιφάνεια και είναι κάτι που δεν του αρέσει (ειδικά αν έχεις ράμματα για τη γούνα του). Γενικά θέλει την ησυχία του, χωρίς να βλάπτει κανέναν, κοιτώντας τη δουλειά του και διεκδικώντας το χώρο που του αναλογεί στην κοινωνία – οικογένεια – εργασία, απλά και αθόρυβα!
Γενικά για όλα υπάρχει μία λεπτή κόκκινη γραμμή και από “μαϊμού” εσωστρεφής γίνεσαι απλά arrogant. Και από δήθεν εσωστρεφής εύκολα μετατρέπεσαι σε απλά δήθεν…
