H Bούλα Σωμαρακάκη ή αλλιώς Πουά, με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα, “Η Ιστορία της Λ” μίλησε στο Say Yes to the Press για τη διαδρομή του μέχρι να φτάσει στο τυπογραφείο και έδωσε πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε…. απορίες μας.
Το πρώτο σου μυθιστόρημα είναι πλέον τυπωμένο! Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε… ή ήταν κάτι που προέκυψε στη διαδρομή σου;
Ήταν ένα από αυτά που έχουμε στη λίστα με όσα θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας,
συνεπώς περισσότερο ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, αλλά φυσικά ευνόησαν και
οι συνθήκες προκειμένου να γίνει πραγματικότητα. Οπότε η διαδρομή και οι συγκυρίες, παίζουν επίσης σπουδαίο ρόλο σε αυτό.
Στο βιβλίο σου υπογράφεις ως Πουά. Γιατί… Πουά;
Πουά είναι το ψευδώνυμο που ένας πολύ καλός φίλος μου πρότεινε να χρησιμοποιήσω, όταν αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί του για την εικονογράφηση ενός από τα παραμύθια που έχω γράψει, με τη σκέψη ότι είναι λιτό, χαριτωμένο και παραπέμπει σε “βούλες”, όπως και το όνομα με το οποίο με φωνάζουν στη ζωή, Βούλα. Λάτρεψα την ιδέα και αφού ” Η Ιστορία της Λ” τυπώθηκε πρώτη, αποφάσισα να συστηθώ ως Πουά εκεί.
Ας μιλήσουμε για το βιβλίο… Θυμάσαι εκείνη τη μαγική στιγμή που γεννήθηκε ως
ιδέα στο μυαλό σου;
Δυστυχώς δεν έγινε ακριβώς έτσι. Το βιβλίο είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης κατάστασης, κατά την οποία περνούσα από διάφορες αλλαγές και φάσεις, προκειμένου να εισέλθω σε μία νέα περίοδο στη ζωή μου. Συνεπώς, δεν ήταν μία η στιγμή που αυτό συνέβη και φυσικά ξεκινώντας το γράψιμο δεν ήμουν και σίγουρη πού ήθελα να πάω. Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, με πολλά μπρος και πίσω, με πολλές αναφορές σε όλα αυτά που μου συνέβαιναν και φυσικά πολλή φαντασία προκειμένου να συνθέσω μία ενδιαφέρουσα ιστορία.
Στο μυθιστόρημά σου κάνεις μια βουτιά στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, στους φόβους, στην ακόρεστη επιθυμία για επαφή, στην ενηλικίωση… Θεωρείς πως η ενηλικίωση μπορεί να αργήσει πάρα πολύ ή και να μην έρθει ποτέ στη ζωή ενός ανθρώπου;
Πιστεύω ότι με τον τρόπο που ζούμε και μεγαλώνουμε, με τον τρόπο που φοβόμαστε
την έκθεση και επιζητούμε διαρκώς την ασφάλεια με κάθε τρόπο, η ενηλικίωση μπορεί
να αργήσει να έρθει. Μπροστά στον φόβο μην χάσουμε αυτά που έχουμε, εμμένουμε
σχεδόν παθητικά σε καταστάσεις από τις οποίες δύσκολα θα μετακινηθούμε, πόσο
μάλλον να βγούμε. Το να αντιμετωπίσουμε τη ζωή και να πάρουμε σκληρές αποφάσεις
που θα οδηγήσουν σε κάτι εντελώς άγνωστο, μοιάζει καμιά φορά τρομακτικό και αυτό
είναι φυσιολογικό. Ωστόσο, καθυστερεί τη λειτουργία της φυσικής ωρίμανσης και
ενηλικίωσης, όμως ακόμα κι έτσι, ελάχιστη σημασία έχει. Η ενηλικίωση όποτε κι αν
έρθει, είναι καλοδεχούμενη.
Μπορείς να συνοψίσεις τη φιλοσοφία της ζωής σου σε λίγες γραμμές ή σε ένα μότο;
Χμμ.. δυσκολάκι. Είναι πολλά τα μότο που ακολουθώ κι άλλα τόσα αυτά με τα οποία
παλεύω. Ωστόσο, ένα από αυτά που προσπαθώ να ενστερνιστώ τα τελευταία… πολλά
χρόνια και γι’ αυτό θα το αναφέρω εδώ είναι αυτό: Όση αξία έχει η κίνηση, το να βρισκόμαστε διαρκώς σε μία κατάσταση μετατόπισης των δυνάμεών μας και αλλαγής,
άλλο τόσο έχει και η ακινησία, το να μπορούμε να σταθούμε και να αντιληφθούμε τη
θέση μας σε στιγμές αδράνειας. Προσπαθώ να δουλέψω αυτό το “δεν κάνω τίποτα” αλλά είναι πραγματική πρόκληση.
