Καλημέρα SayYesser!!!
Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο εύκολα συνηθίζουμε το «λίγο»; Το λίγο φως, το λίγο χάδι, το λίγο γέλιο, το λίγο «είμαι καλά». Όχι επειδή αυτό μας αξίζει. Αλλά γιατί κάπως, κάποτε, το πολύ φάνηκε βαρύ, τρομακτικό, ή απλά απλησίαστο. Και το λίγο έγινε ο καινούριος κανόνας μας. Το default της ζωής μας.
Δεν ξυπνάς μια μέρα και λες: «Σήμερα θα αρκεστώ στο ελάχιστο». Έρχεται σιγά-σιγά. Ξεκινάς με μεγάλες προσδοκίες, με όνειρα, με επιθυμίες. Κάπου στη διαδρομή, όμως, έρχονται οι πρώτες ήττες. Οι πρώτες απογοητεύσεις. Εκείνες οι αμήχανες σιωπές που δεν απαντήθηκαν ποτέ. Τα “συγγνώμη” που περίμενες και δεν ήρθαν. Τα “μπράβο” που δε δόθηκαν.
Κι αντί να απαιτήσεις περισσότερα, να τα διεκδικήσεις με φωνή και πείσμα, λες μέσα σου: “Ε, δεν πειράζει… Και το λίγο καλό είναι. Μη γίνω κι αχάριστος”.
Το λίγο στις σχέσεις: «Δε μου λέει “σ’ αγαπώ”, αλλά τουλάχιστον γυρίζει σπίτι κάθε βράδυ».
Το λίγο στη δουλειά: «Δε με αναγνωρίζουν, αλλά τουλάχιστον έχω δουλειά».
Το λίγο στον εαυτό μας: «Δεν είμαι χαρούμενος, αλλά τουλάχιστον δεν πονάω».
Και ξαφνικά το λίγο γίνεται συνήθεια. Εγκαθίσταται στην καθημερινότητα και πιάνει χώρο στη ζωή μας, όπως εκείνη η στοίβα ρούχα που δεν πετάς γιατί “μπορεί να τα χρειαστώ”. Αλλά το λίγο δεν καλύπτει ποτέ το πολύ που κάποτε λαχτάρησες. Το λίγο είναι έλλειψη με άλλο όνομα.
Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Το λίγο είναι ύπουλο. Δεν έρχεται με κόκκινα φώτα και σειρήνες. Έρχεται με “έλα, μην τα θες όλα”. Με “έτσι είναι οι άνθρωποι”. Με “πού να βρεις καλύτερα”. Και κάπου ανάμεσα στο πρέπει και στο συμβιβάζομαι, ξεχνάς ότι γεννήθηκες για τα πολλά, τα γεμάτα, τα ολόκληρα.
Θέλει δύναμη να σπάσεις το λίγο. Θέλει θράσος να ζητήσεις όλο το τραπέζι, όχι μόνο τα ψίχουλα. Θέλει πίστη να πεις “αξίζω παραπάνω”. Δεν είναι αχαριστία. Είναι αυτοεκτίμηση.
Γιατί, ναι, το λίγο συνηθίζεται επικίνδυνα εύκολα. Αλλά το πολύ, όταν τολμήσεις να το ζητήσεις, γίνεται ζωή.
Και πίστεψέ με: η ζωή δε φτιάχτηκε για να τη ζεις στο περίπου.
Tip of the Day:
Σήμερα μέτρα τι δίνεις και τι παίρνεις. Αν όλα είναι “λίγο”, μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσεις το “πολύ” σου; Να μη συμβιβάζεσαι με το λίγο, επειδή κάποτε φοβήθηκες το πολύ. Νόμος!
