Άνοιξη του 1973. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος χάνει, ανεξήγητα, κάτι τρομερά σημαντικό: όχι εξουσία, ούτε έγγραφα. Κάτι πιο… προσωπικό. Η απώλεια αυτή, εάν μαθευτεί, μπορεί να τινάξει στον αέρα το καθεστώς του. Στο μεταξύ, η Αννίτσα Τομπέζη —μέντιουμ, καφετζού και επίσημη χαρτορίχτρα της Δέσποινας Παπαδοπούλου— γίνεται κάτοχος του αλλόκοτου αυτού «αντικειμένου» και προσπαθεί να αποφασίσει τι να το κάνει. Μήπως να το επιστρέψει; Μήπως να το εκμεταλλευτεί; Μήπως να το θάψει;
Με όπλο τη σάτιρα και την καυστική του πένα, ο Αύγουστος Κορτώ ξετυλίγει μια ξεκαρδιστικά μαύρη κωμωδία για τις ακόμη πιο μαύρες μέρες της επταετίας. Το βιβλίο ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο τραγελαφικό και το πολιτικό, ξεμπροστιάζοντας με γέλιο τον παραλογισμό της εξουσίας και τις εμμονές της. Πίσω από την παρωδία όμως, αναδύονται και άλλα ερωτήματα: Πού τελειώνει το γελοίο και αρχίζει το τραγικό; Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα αστείο; Και τελικά, τι μας σώζει περισσότερο: η μνήμη ή το χιούμορ;
Ένα μυθιστόρημα έξυπνο, απροσδόκητο, πικρό και ξεκαρδιστικό — που διαβάζεται με ένα χαμόγελο και μια υποψία ανατριχίλας.
