Καλημέρα SayYesser!!!
Αχ, αυτή η επικαιρότητα… Από χθες ήθελα να το σχολιάσω όμως δεν ήμουν σίγουρη για τα λόγια που θα χρησιμοποιήσω. Η αλήθεια είναι πως ούτε τώρα ξέρω ακριβώς πού θα καταλήξω, όμως με ρωτάτε τη γνώμη μου και εγώ θέλω να σας απαντάω, χωρίς διπλωματία και political correctness, αλλά όπως το νιώθω. Αυτή είναι και η σχέση μας άλλωστε πραγματική και άφιλτρη. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα και εγώ δε χρειάζεται να χαϊδεύω αυτάκια αν κάτι δεν μου αρέσει.
Σχετικά λοιπόν με το απίστευτο περιστατικό με το μωράκι στην Άρτα που για άλλη μία φορά μερικοί βγάλανε τα μαμαδόμετρα και τα μπαμπαδόμετρα έξω και άρχισαν το λαϊκό δικαστήριο, θα ήθελα να πω δύο πράγματα, πρώτον “ούτε ψύλλος στον κόρφο τους” για αυτούς του γονείς και δεύτερον όλοι “έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε”.
Προφανώς και ήταν τραγικό, προφανώς και δεν υπάρχει λογική σε όλο αυτό που έγινε, όμως ναι μπορεί να συμβεί και να που συνέβη. Αλήθεια, εσύ δεν έχεις θέσει ποτέ σε κίνδυνο το παιδί σου; Δεν έχεις οδηγήσει ποτέ έστω και για λίγα μέτρα χωρίς να το δέσεις με τη ζώνη; Δεν έτρεξες ποτέ πάνω από το όριο γιατί βιαζόσουν; Δεν απάντησες ποτέ στο κινητό ενώ οδηγούσες και το παιδί σου ήταν μέσα; Δεν ήπιε ποτέ νερό στη θάλασσα όταν του μάθαινες μπάνιο; Δεν έπεσε ποτέ με το ποδήλατο ενώ ήσουν εκεί; Δεν έχει τύχει ποτέ να αφήσει το χέρι σου και να πεταχτεί στο δρόμο; Δεν έμεινε ποτέ έστω και για μερικά δευτερόλεπτα μόνο του στο μπαλκόνι; Δεν πνίγηκε ποτέ με το γάλα ή με το φαγητό την ώρα που το τάιζες; Δεν έκανε ποτέ “γουλίτσες” ως μωρό την ώρα που κοιμόταν; Δεν έβαλε ποτέ πράγματα στο στόμα του; Με το χέρι στην καρδιά, πες μου, δεν σου συνέβη τίποτα από τα παραπάνω; Γιατί αν συνέβη έστω και ένα τότε να ξέρεις πως απλά έχεις σταθεί τυχερός που δεν χτύπησε το κακό τη δική σου πόρτα.
Tip of the Day: Ο φόβος ότι μπορεί από δικό μας λάθος να θέσουμε το παιδί μας σε κίνδυνο είναι τρομακτικός. Μα δυστυχώς είναι υπαρκτός. Όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά περιστατικά και γίνονται αποτρόπαιες πραγματικά πράξεις που όμως δεν περιέχουν δόλο αλλά ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη και όπως θέλεις πες το, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σιωπούμε. Ένα μωρό χάθηκε, δύο νέοι άνθρωποι καταστράφηκαν για πάντα, μία οικογένεια ξεκληρίστηκε. Γι΄αυτό σιωπή, κανείς από μας δεν είναι άξιος να τους κρίνει -“ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω” και μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Μην ανησυχείς λοιπόν εσύ ο αναμάρτητος, ότι αυτοί οι τραγικοί γονείς θα πέσουν στα μαλακά καθώς οι τύψεις και οι ερινύες κάνουν τη δουλειά που τους αναλογεί και όποιος αντέξει. Σε αυτόν που πρέπει, θα λογοδοτήσουν όταν θα έρθει η ώρα. Όπως όλοι μας. Μέχρι τότε αφύπνιση και ενσυναίσθηση για τον διπλανό μας ώστε να βοηθάει ο ένας τον άλλον, έτσι και αλλιώς όπως σου έχω ξαναπεί από καθαρή τύχη ζούμε όλοι…
