Καλημέρα SayYesser!!!
Στο παρελθόν -πριν το αυτοάνοσο, ήμουν ο τύπος που λέμε “φέρνει την καταστροφή”. Αν κάτι δεν πήγαινε σύμφωνα με το πρόγραμμα (το δικό μου, αυτό που είχα σχεδιάσει ΕΓΩ στο δικό μου μυαλό), χιλιάδες καταστροφικές σκέψεις με πλημμύριζαν και πραγματικά έφερνα την καταστροφή. Τώρα -μετά το αυτοάνοσο αφού έπαθα και έμαθα, προσπαθώ να διώχνω τις αρνητικές σκέψεις αν δεν είμαι σίγουρη ότι τα σενάρια που φτιάχνω στο μυαλό μου, ισχύουν στο 100%. Όμως όλοι έχουμε τις κακές μας μέρες… και παρακάτω μερικές ιστορίες καθημερινής τρέλας από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν!
Ο άντρας μου κάποια μέρα καθυστέρησε να γυρίσει από τη δουλειά ή την προπόνηση δε θυμάμαι (τόσο σημαντικό ήταν) και ήμουν σίγουρη πως κάτι πολύ κακό έχει συμβεί και το πιο light σενάριο θα ήταν να τον έχουν απαγάγει εξωγήινοι, να χτυπήσει η πόρτα του σπιτιού μας και να είναι το FBI να με ενημερώσει για το συμβάν. Όταν ο σύζυγος εμφανίστηκε πέντε λεπτά αργότερα, λέγοντάς μου για την κίνηση που βρήκε ή για την κουβέντα που έπιασε με τον συνάδελφό του δεν θυμάμαι, ανακουφίστηκα μεν αλλά ένιωσα εξαντλημένη και κακοδιάθετη.
Αυτό μου συμβαίνει ακόμα και στη δουλειά, αν για παράδειγμα στείλω μία πρόταση και δεν μου απαντήσουν σύντομα (όσο σύντομα έχω ορίσει ΕΓΩ στο δικό μου κεφάλι), τότε είναι σίγουρο πως η ιδέα μου δεν άρεσε, τους φάνηκε ακριβή και λογικό είναι αφού ήταν βλακεία αυτό που σκέφτηκα. Όταν ο συνεργάτης μου απαντήσει θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία μετά από λίγο, λέγοντάς μου ότι έλειπε σε αναρρωτική άδεια και ότι λυπάται που δεν μου απάντησε νωρίτερα, η καρδιά μου πάει στη θέση της όμως ήδη έχω χάσει τόση πολλή ενέργεια που η χαρά και λύπη είναι το ίδιο συναίσθημα πια.
Πρόσφατα έστειλα ένα email στο Big Boss, λέγοντάς του ότι θα πρέπει να πάρω λίγες μέρες άδεια γιατί θα ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη ώστε να παρευρεθώ σε κάποια έκθεση. Πέρασαν μέρες χωρίς απάντηση και ήμουν βέβαιη πια, πως θύμωσε. Ναι, είναι σίγουρο με μισεί. Να δεις που θα μιλάει και σε άλλους στην αγορά για μένα, παροτρύνοντάς τους να μην με εμπιστευτούν ποτέ για κάποια δουλειά ευθύνης και μάλλον μόλις γκρέμισα την καριέρα 23 χρόνων. Και τότε τον πετυχαίνω έξω από το ασανσέρ. Μου χαμογελάει, με καλημερίζει και μου εύχεται καλό ταξίδι. Και όλα μπαίνουν στη θέση τους ή μάλλον σχεδόν όλα αφού εγώ είμαι ψυχολογικά ράκος από τα σενάρια που δημιούργησα στο κεφάλι μου.
Tip of the Day: Ξέρω ότι είμαστε πολλοί εκεί έξω. Να θυμάσαι πως το υποθετικό σενάριο είναι απλά μία ιστορία που λέμε στον εαυτό μας. Ναι, τα συναισθήματα που νιώθουμε τη δεδομένη στιγμή είναι αληθινά αλλά στην πραγματικότητα η ιστορία δεν είναι!
Και αν όμως τα σενάριά μας αποδειχθούν αληθινά, πώς το αντιμετωπίζουμε; Με ψυχραιμία. Αύριο το πρωί φτιάξε καφέ και θα στα πω όλα!
