Καλημέρα SayYesser!!!
Έχεις ακούσει το λαϊκό άσμα “λένε για μένα;” Είμαι σίγουρη πως κάπου το έχει πάρει το αυτί σου. Και ξέρεις τι λένε, έτσι; Όταν σταματήσεις να δίνεις πρόσβαση, αρχίζουν να χτίζουν αφήγημα. Όταν πάψεις να απαντάς, αρχίζουν να ερμηνεύουν. Κι όταν δεν έχουν πια τρόπο να σε πλησιάσουν, αρχίζουν να μιλάνε για σένα. Γιατί; Γιατί έχασαν το προνόμιο να μιλούν με σένα.
Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ ότι μιλούν. Το πρόβλημα είναι πού ήταν όταν μιλούσες εσύ. Πού ήταν όταν εξηγούσες, όταν άφηνες πόρτες ανοιχτές, όταν ακόμη έπινες καφέ μαζί τους και τους έλεγες τα μέσα σου. Τότε δεν άκουγαν. Τώρα, που δεν έχει πια γραμμή, παριστάνουν τους ειδικούς στη μετάφραση σιωπών.
Μα να σου πω κάτι; Δεν σε αφορά. Όχι πια. Όταν κάποιος δεν σε σεβάστηκε όταν ήσουν παρών, δεν του χρωστάς απολύτως τίποτα όταν είσαι απών.
Δεν είναι αγένεια να κόβεις γέφυρες που οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Είναι αυτοπροστασία. Δεν είναι σνομπισμός να μην απαντάς πια σε κουτσομπολιά. Είναι αυτογνωσία. Είναι αυτή η στιγμή που λες: μεγάλωσα, και ξέρω πού αξίζει να πάει η ενέργειά μου.
Κι αν κάποτε έδωσες χώρο σε ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να γεμίζουν τον δικό τους, κι όχι να σέβονται τον δικό σου… ήρθε η ώρα να τον πάρεις πίσω.
Γιατί μιλούν για σένα μόνο όταν δεν μπορούν πια να σε έχουν κοντά. Και αυτό δεν είναι απλή νίκη. Είναι απελευθέρωση.
Tip of the Day: Μάθε να ξεχωρίζεις ποιος θέλει πραγματικά να σε καταλάβει από ποιον απλώς θέλει να σε ελέγχει.
