Μια αυτοβιογραφική αφήγηση, όπου μέσα από την ιστορία της οικογένειας του αφηγητή εξιστορείται η κοινή ιστορία χιλιάδων Ελλήνων που πολέμησαν στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Ο Νίκος Μαγκλίνης είχε υπηρετήσει ως κληρωτός στη Μικρά Ασία. Έλεγε ιστορίες στα παιδιά του από το μοναδικό ταξίδι που έκανε σε όλη του τη (σύντομη) ζωή. Απ’ τον πόλεμο. Αλλά τα παιδιά τις ξέχασαν. Ή συγκράτησαν ελάχιστα. Τούτο εδώ το βιβλίο γυρίζει πολύ πίσω, στα 1919 με 1923 και είναι μια προσπάθεια να κολλήσω τα χαμένα κομμάτια εκείνης της εμπειρίας, που δεν ήταν φυσικά μονάχα εμπειρία του Νίκου Μαγκλίνη, αλλά χιλιάδων Ελλήνων – μιας ολόκληρης χώρας για την ακρίβεια. Για να «βρω» τον μάχιμο παππού, χρειάστηκε να παρακολουθήσω τους σταθμούς και τα περάσματα της στρατιωτικής μονάδας στην οποία υπηρέτησε: το 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων. Είναι επίσης μια αφήγηση με ταξιδιωτικό πρόσημο: το καλοκαίρι του 2012 ταξίδεψα παρέα με την τότε σύντροφο και κατοπινή σύζυγό μου, με ιδιωτικά τουρκικά ΚΤΕΛ στην Τουρκία: από τη Σμύρνη στο Αφιόν Καραχισάρ και από εκεί στο Ικόνιο, στο Εσκί Σεχίρ, στην Προύσα και, τέλος, στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν όλο αυτό μια απόπειρα έρευνας και εξιστόρησης του μόνου της ζωής του ταξιδιού που έκανε ο άφαντος εκείνος, φασματικός παππούς, το μοναδικό, από κάθε άποψη, ταξίδι που έκαναν εκατό χρόνια πριν χιλιάδες νεαροί Έλληνες της γενιάς του. Ένα ταξίδι να πάνε να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
Από τον πρόλογο του συγγραφέα. Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
