Η Μάνια Μπίκοφ είναι μια γυναίκα πρότυπο. Γιατί έχει καταφέρει να ζήσει κάθε αθλητικό της όνειρο, γιατί δεν τα παρατάει ποτέ, γιατί συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει με τις αθλητικές τις επιδόσεις, γιατί είναι πάντα δίπλα σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη… Είναι πολλοί οι λόγοι για τους οποίους τη θαυμάζουμε και μας δίνει έμπνευση και δύναμη να συνεχίζουμε παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια…
Ξεκινήσατε την καριέρα σας ως πολίστρια στον ΝΟ Χανίων. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή; Τι ονειρευόσασταν για το μέλλον;
Οι γονείς μου με είχαν πάει σε πάρα πολλά αθλήματα και είχα καταλήξει στο κολυμβητήριο. Εκείνη την εποχή ξεκινούσε το γυναικείο πόλο στην Ελλάδα, μόλις έπιασα την κίτρινη μπάλα στα χέρια μου… ένιωσα πως αυτό ήταν το άθλημα που θα με έκανε χαρούμενη. Στην πορεία κατάλαβα ότι είχα δυνατότητες κι έτσι ξεκίνησα να ονειρεύομαι πού μπορεί να φτάσει η ομάδα. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με αυτά τα όνειρα, κάνοντας διπλές προπονήσεις πριν και μετά το σχολείο. Θυμάμαι, έγραφα παντού το όνομά μου και δίπλα έβαζα πάντα το 7, που ήταν το σκουφάκι μου. Ήθελα να γίνει η ομάδα μας ανταγωνιστική, ήθελα να παίξω στην Εθνική Ελλάδος, ήθελα να κατακτήσω πρωταθλήματα, ήθελα να πάρω μεταγραφή σε μία μεγαλύτερη ομάδα, να βάζω πολλά γκολ…
Αξιώθηκα να ζήσω κάθε αθλητικό μου όνειρο… Από τα Χανιά, πήρα μεταγραφή στον Ν.Ο. Βουλιαγμένης, ομάδα με την οποία κατακτήσαμε πολλά πρωταθλήματα. Παίξαμε στην Ευρώπη σε final four, διακρίθηκα για το σκοράρισμά μου… Στη συνέχεια επέστρεψα στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων και ασχολήθηκα με την προπονητική. Έπειτα συνέχισα να παίζω ξανά σε επίπεδο πρωταθλητισμού στον ΠΑΟΚ, στον Εθνικό Πειραιά, και κρέμασα το σκουφάκι μου με την ομάδα του Ολυμπιακού, παίζοντας για μία φορά ακόμη σε τελικό πρωταθλητριών στην Ευρώπη και στην Εθνική Ομάδα, και εκεί κάπου ο κύκλος της υδατοσφαίρισης έκλεισε πάρα πολύ όμορφα, καθώς ξεκινούσε ένα νέο κεφάλαιο για εμένα, αυτό της οικογένειας.
Τι θα λέγατε τώρα στον 18χρονο εαυτό σας; Τι να αποφύγει, τι να τολμήσει;
Είστε μητέρα τεσσάρων παιδιών και οι δύο κόρες σας πρόσφατα ενηλικιώθηκαν. Πώς νιώθετε; Έχετε κάποια… tips επιβίωσης και επιτυχίας στον κόσμο των ενηλίκων;
Στον 18χρονο εαυτό μου θα έλεγα πως είμαι πραγματικά υπερήφανη για τον τρόπο με τον οποίο δούλεψα σκληρά για να κατακτήσω τα όνειρά μου, ένα παιδί από την επαρχία, χωρίς γνωριμίες με μόνη στήριξη την οικογένειά μου και χωρίς ποτέ να μου χαριστεί τίποτα.
Θυμάμαι υπήρχαν πάρα πολλές απογοητεύσεις και δυσκολίες που έπρεπε να διαχειριστώ, ειδικά όταν διαπίστωσα πως για να φτάσει κανείς στην κορυφή, πολλές φορές δεν αρκεί να είναι απλώς καλός/ή στην πισίνα.
Είμαστε οι επιλογές μας. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, όσο κι αν είναι σκληρό να νιώθεις αθλητικά ότι αδικείσαι, ξέρω πως ποτέ δεν ξέφυγα από τον κώδικα ηθικής μου. Και γι’ αυτό νιώθω ακόμη πιο όμορφα. Με διέκρινε το πείσμα, η αγάπη για το πόλο και μπορεί αυτό να ακούγεται κλισέ, αλλά ισχύει 100%. Όσες φορές κι αν «έπεφτα», πάντα σηκωνόμουν δυνατότερη, όχι μόνο αθλητικά, αλλά κυρίως σαν άνθρωπος.
Αυτό λέω και στα παιδιά μας: στον αθλητισμό, στον πρωταθλητισμό, αλλά και στην κανονική ζωή θα έρθουν πολλές φορές που δεν θα σου δοθεί κάτι το οποίο αξίζεις και έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό. Θα νιώθεις ότι αυτό είναι άδικο. Όμως αυτό, αντί να σε κάνει να αμφισβητήσεις τις ικανότητές σου, θα πρέπει να σε κάνει να πεισμώνεις περισσότερο και να μην αφήνεις ποτέ ούτε μία χαραμάδα στην ψυχή σου να αμφιβάλλεις για σένα.
Συμβουλές επιβίωσης δεν ξέρω εάν υπάρχουν, άλλωστε κ εγώ ακόμη μαθαίνω…
Όμως η πραγματικότητα είναι ότι τα σημερινά 18χρονα παιδιά βγαίνουν στην κοινωνία ξαφνικά μέσα από ένα κουκούλι προστασίας, παροχών και φροντίδας που εμείς οι γονείς τους παρέχουμε και -ως αποτέλεσμα- η προσαρμογή είναι πραγματικά άγρια. Θα τους συμβούλευα να μην κάνουν εκπτώσεις στα θέλω τους, να μην ανέχονται λάθος συμπεριφορές και καταστάσεις και να μην ξεχνάνε ποτέ να αγαπάνε και να φροντίζουν τον εαυτό τους, γιατί μονάχα έτσι θα έχουν μια ισορροπία και θα μπορούν να αντέχουν τον κόσμο των μεγάλων.
Μεταξύ άλλων, είστε τριαθλήτρια – multi IRONMAN®. Πώς μπήκε στη ζωή σας
το τρίαθλο και τι σας κέρδισε στο συγκεκριμένο αγώνισμα;
Το τρίαθλο μπήκε στη ζωή μου ακριβώς πριν από 10 χρόνια. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχα σταματήσει τον αθλητισμό, ήταν πάντα η ψυχική ξεκούρασή μου, αλλά όταν με τη Lifeguard Hellas αρχίσαμε να καλύπτουμε την ασφάλεια στο νερό αγώνων τριάθλου, ήταν η πρώτη φορά που ζήλεψα ένα άθλημα και είπα θα το δοκιμάσω. Θυμάμαι, έβλεπα τις εκφράσεις στα πρόσωπα των τριαθλητών και ήθελα να ζήσω αυτό το πάθος και την ένταση ενός τόσο διαφορετικού αθλήματος. Εκεί κάπου ξύπνησε μέσα μου η σπίθα του (πρωτ)αθλητισμού. Έτσι, όταν τα παιδιά μας άρχισαν κάπως να κοιμούνται τα βράδια και να μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα, γράφτηκα στον 1ο μου αγώνα τριάθλου στις Σπέτσες και θυμάμαι χαμογελούσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Στον τερματισμό ήξερα πλέον πως ο συνδυασμός αυτών των 3 αθλημάτων σε 1 ήταν το καλύτερο αντίδοτο στην όποια καθημερινότητα μιας πολύτεκνης εργαζόμενης μητέρας. Ήταν Μάιος, ο μήνας των γενεθλίων μου, και πάντα στα γενέθλιά μας παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις, έτσι δεν είναι; Γράφτηκα, λοιπόν, να αγωνιστώ 3 μήνες μετά, στον πρώτο μου αγώνα IRONMAN® 70.3® στη Βουδαπέστη. Όλοι μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να το κάνω, ότι δεν θα τερματίσω, ότι θα πονέσω κ.λπ.
Το συζητούσαμε με τον Σπύρο, ο οποίος ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου σε όλο αυτό το ταξίδι, και πεισμώναμε περισσότερο. Όταν πάτησα για πρώτη φορά το κόκκινο χαλί του τερματισμού ένιωσα ότι αυτός ο μαγικός κόσμος που μόλις είχα μπει με έκανε να νιώθω δυνατή, να νιώθω πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.
Ήρθε και έδεσε με την ιδιοσυγκρασία μου, άλλωστε το τρίαθλο σου δίνει τη δυνατότητα να προπονείσαι όπως και όποτε μπορείς και να ανταγωνίζεσαι πάντα αθλητές της ίδιας ηλικιακής κατηγορίας με σένα, κάτι που σε κάνει να νιώθεις συνεχώς και με την ίδια ένταση την αγωνία της συμμετοχής και του ανταγωνισμού.
Μέχρι και σήμερα η απόφασή μου να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου IRONMAN® αποτελεί μία πυξίδα που με κάνει να νιώθω όμορφα, να μην παρεκκλίνω από τον στόχο μου και να μπαίνω στον αγώνα αποφασισμένη να τον ολοκληρώσω σοφότερη και δυνατότερη.
Έχουν υπάρξει αγώνες που δεν πήγε τίποτε καλά, από άποψη χρόνου, τακτικής και τα λοιπά, ωστόσο ήταν επιτυχημένοι, καθώς η ολοκλήρωσή τους αποτελούσε μία προσωπική νίκη. Πολλές φορές λέω ότι το τρίαθλο είναι πανομοιότυπο με τη ζωή μας, όπου καθημερινά καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε σε διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις και τίποτε δεν είναι ίδιο με την προηγούμενη φορά, ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Προσωπικά για εμένα IRONMAN®, δεν είναι το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, είναι όλη η διαδικασία της προετοιμασίας, του αγώνα, είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου, οι ανασφάλειες, η αγωνία, η χαρά της καλής προπόνησης, η ομορφιά του ίδιου του αγώνα και πάνω απ’ όλα η πίστη στον εαυτό μου και ότι είμαι ικανή να καταφέρω τα πάντα. Είναι το σωσίβιό μου, όπου κάθε χεριά, κάθε πεταλιά, κάθε δρασκελισμός με γεμίζει αυτοπεποίθηση και θετική ενέργεια.
Γιατί πιστεύετε ότι το IRONMAN® έχει αγαπηθεί τόσο; Πού οφείλεται η επιτυχία
του;
Είναι μία μεγάλη γιορτή, δεν είναι απλά ένας αγώνας. Έχει αγαπηθεί πολύ, γιατί χιλιάδες αθλητές από όλο τον κόσμο έχουν εντάξει την προπόνηση στη ζωή τους με όλα τα οφέλη της. Έχεις την ευκαιρία να ταξιδεύεις για να συμμετέχεις σε αγώνες και να γνωρίζεις άλλους τόπους και ανθρώπους, να συναγωνίζεσαι με όλες τις ηλικίες και να επιβραβεύεσαι με το μετάλλιο του τερματισμού για κάθε σταγόνα ιδρώτα σου, σε έναν αγώνα όπου ξεπερνάς τον εαυτό σου, αλλά την ίδια στιγμή δεν είσαι ποτέ μόνος σε αυτό.
Είναι πολύ σπουδαίο για την Ελλάδα που έχουμε κι εμείς τον δικό μας αγώνα IRONMAN® 70.3® Greece. Μας τοποθετεί στον παγκόσμιο χάρτη του αθλητισμού, γινόμαστε μέρος αυτής της τεράστιας γιορτής, ενθαρρύνουμε κι άλλους να γνωρίσουν το τρίαθλο και μακάρι σύντομα να έχουμε και τον πρώτο μας αγώνα full IRONMAN®, στον τόπο μας.
Είστε πολύ ευαισθητοποιημένη, ένα χέρι πάντα απλωμένο στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Ο εθελοντισμός μπορεί να γίνει το μέσο για να αλλάξουμε τον κόσμο και τι σας έχει προσφέρει; Υπάρχουν κάποιες στιγμές χαραγμένες στη μνήμη σας που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας;
Η αλληλεγγύη κ η ενσυναίσθηση είναι δύο λέξεις που, αν τις μαθαίναμε όλοι από μικρά παιδιά, θα ζούσαμε σ’ έναν πολύ καλύτερο κόσμο.
Νιώθω τόσο πολλή συγκίνηση κάθε φορά που μιλώ για αυτό το κομμάτι της ζωής μου, για την εθελοντική μας ομάδα της Lifeguard Hellas, με παρουσία σε όλες τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές. Κρατώ σαν φυλαχτό πάντα τις ευχές και τα ευχαριστώ των ανθρώπων που έχουμε σώσει και βοηθήσει, κυριολεκτικά με τα χέρια μας. Πολλές φορές όταν στη διάρκεια ενός αγώνα, η κούραση με καταβάλει και το μυαλό αρχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια, ανασύρω από τη μνήμη μου διασώσεις από τη Λέσβο, όπου από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή και ο θάνατος ισορροπούσαν οριακά και θυμώνω τόσο πολύ για κάθε αδικία που συμβαίνει στους λαούς και στους ανθρώπους. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως είμαι τυχερή που μπορώ να βρίσκομαι εκείνη τη δεδομένη στιγμή σε έναν αγώνα κ όχι να πασχίζω να σώσω τη ζωή μου ή την οικογένειά μου και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να τα παρατήσει ποτέ.
Γι’ αυτό άλλωστε συνέδεσα και τους αγώνες των 5 IRONMAN® με τη στήριξη σε στέγες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και των ανήλικων παιδιών τους, γιατί ο αθλητισμός μπορεί να δώσει δύναμη, να περάσει ένα σπουδαίο μήνυμα, να ευαισθητοποιήσει, να ενημερώσει.
Μια στιγμή που θα μοιραστώ μαζί σας, είναι από μια νύχτα μετά το Μάτι, όταν κάναμε περιπολίες και μοιράζαμε τρόφιμα πόρτα-πόρτα, κάπου στον Ν. Βουτζά, μέσα στα καμένα, ακούγαμε από μακριά τον ήχο ενός ακορντεόν… Απόκοσμη η αίσθηση της ερημιάς, του θρήνου, του θανάτου… Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα σπίτι στο απόλυτο σκοτάδι, ο ιδιοκτήτης ήταν αυτός που έπαιζε ακορντεόν… Όταν τον ρώτησα γιατί, μας είπε «Παίζω μουσική στα πεύκα, μόνο αυτά κι εγώ είμαστε εδώ. Παίζω μουσική για να παίρνω και να δίνω κουράγιο».
