Καλημέρα αγαπημένοι μου SayYessers!!!
Ο Μέγας Αλέξανδρος, όσο σπουδαίος κι αν ήταν, φιλοδοξούσε να γίνει κάποιος άλλος. Ο άνθρωπος ο οποίος τράβηξε το ενδιαφέρον του ήταν κάποιος που δεν δελεαζόταν από τα πλούτη και ούτε φοβόταν τις τιμωρίες και τις απειλές. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Διογένη, γνωστό και ως “ο ιδρυτής του Κυνισμού”.
Έμενε σε ένα βαρέλι και τριγυρνούσε κυρίως γυμνός. Κάποτε είδε ένα παιδί να χρησιμοποιεί τα χέρια του για να πιει νερό από το πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή του χάρισε το δικό του φλιτζάνι, χωρίς δεύτερη σκέψη αν και δεν είχε άλλο.
Ο θρύλος λέει ότι όταν ο Αλέξανδρος και ο Διογένης συναντήθηκαν, ο τελευταίος δεν συγκινήθηκε ούτε λίγο από την παρουσία του αυτοκράτορα. Ούτε ανήσυχος, ούτε εντυπωσιασμένος συνέχισε απλά να απολαμβάνει τον ήλιο.
Παρατηρώντας την αδιαφορία του, ο Αλέξανδρος ρώτησε τον Διογένη αν μπορεί να του δώσει κάτι ή να εκπληρώσει οποιαδήποτε επιθυμία του.
Ο Διογένης απάντησε ταπεινά: «Ναι, σας παρακαλώ, αν μπορείτε μετακινηθείτε λίγο, μου μπλοκάρετε το φως του ήλιου». Οι φίλοι και οι σύμβουλοι του Μέγα Αλέξανδρου έμειναν άναυδοι με τη συμπεριφορά του και θεώρησαν την απάντησή του ασεβή και πολύ προκλητική.
Όμως ο Μέγας Αλέξανδρος, είδε την εσωτερική ελευθερία και την αφοβία που είχε πετύχει ο Διογένης. Είπε λοιπόν: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης».
Tip of the Day: Το νόημα της ιστορίας που διαβάσαμε είναι μόνο ένα: εξάσκηση της φτώχειας, για την εξάλειψη του φόβου. Προφανώς και δε σου λέω να απαρνηθείς ό,τι έχεις και να ζήσεις γυμνός σε ένα βαρέλι. Όμως αυτό που θέλω να καταφέρουμε είναι να ξεκινήσουμε να καλλιεργούμε τη φτώχεια. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ζω καλά και απολαμβάνω τα υλικά αγαθά που έχω, όμως ζω χωρίς το φόβο ότι κάποια μέρα ίσως να τα χάσω.
Και αυτό θα το πετύχουμε μόνο με έναν τρόπο, πείθοντας τον εαυτό μας ότι μπορούμε να ζήσουμε μία εξίσου ευτυχισμένη ζωή ακόμα και χωρίς πλούτο. Προφανώς και δεν είμαι ενάντια στην αφθονία, στα χρήματα και τις υλικές απολαύσεις, ποιον κοροϊδεύω άλλωστε, όμως θέλω να διασφαλίσω ότι τα κατέχουμε και ζούμε με αυτά και όχι για αυτά, χωρίς τρόμο ότι ίσως κάποια στιγμή τα χάσουμε.
